< شعر > ( ( 311 ) ) كار بىچون را كه كيفيت نهد ؟
اين كه گفتم هم ضرورت مىدهد ( ( 312 ) ) گه چنين بنمايد و گه ضد اين جز كه حيرانى نباشد كار دين ( ( 313 ) ) نه چنان حيران كه پشتش سوى اوست بل چنين حيرت كه غرق و مست دوست ( ( 314 ) ) آن يكى را روى او شد سوى دوست وين يكى را روى او خود روى دوست ( ( 315 ) ) روى هر يك مىنگر مىدار پاس بو كه گردى تو ز خدمت رو شناس ( ( 316 ) ) چون بسى ابليس آدم رو كه هست پس به هر دستى نبايد داد دست ( ( 317 ) ) ز انكه صياد آورد بانگ صفير تا فريبد مرغ را آن مرغ گير ( ( 318 ) ) بشنود آن مرغ بانگ جنس خويش از هوا آيد بيابد دام خويش ( ( 319 ) ) حرف درويشان بدزدد مرد دون تا بخواند بر سليمى ز آن فسون ( ( 320 ) ) كار مردان روشنى و گرمى است كار دونان حيله و بىشرمى است ( ( 321 ) ) جامهء پشمين از براى كدّ كنند بو مسيلم را لقب احمد كنند ( ( 322 ) ) بو مسيلم را لقب كذاب ماند مر محمّد را اولو الاباب ماند ( ( 323 ) ) آن شراب حق ختامش مشگ ناب باده را ختمش بود گند و عذاب ( ( 263 ) ) كار پاكان را قياس از خود مگير گر چه باشد در نوشتن شير شير < / شعر > قياس و تنقيح مناط قطعى قياس عبارت است از حكم به يك موضوع مطابق حكم موضوع ديگر ، به جهت داشتن اشتراك ميان آن دو .
در اصطلاح اصولى مىگويند : قياس عبارت است از استنباط علت حكم يك موضوع ، و سرايت دادن آن به موضوع ديگرى كه همان علت در آن وجود دارد ، مانند اين كه بگوييم : شراب حرام است ، زيرا مست كننده است ، چون علت حرمت در خوردن

148