همان رنگ دارد كه « لون المحب لون محبوبه » چه من و او گفتن اينجا مجازى است و اعتبار ظرف و مظروف خيال بازى . و خواجه - قدّس الله سرّه - در ذيل سؤال از سرّ اختلاف اقوال اهل كمال اشعار به مقام وحدت كرده‌اند كه مستلزم برخاستن اختلاف است از اقوال ، و گفته ، بيت :
< شعر > قدوهء اهل دانش و تقوى بنويسد جواب اين فتوى كه چه باشد مراد شيخ جنيد رحم الله ز رمز لون الماء گر بود آن چه خواست شيخ عرب از « فنحن له كمثل إنا » از چه فرمود صاحب اللمعات عكس آن را كه شيخ كرد ادا عكس آن چيست اينك رنگ محب هست رنگ حبيب بىهمتا بو الوفا در ميان اين دو مقال هست سرگشته تر از آن شيدا كه بخفت اندرون جامع مرد بسته بهر نشان كدو بر پا پس يكى آمد آن كدو بگشاد بست بر پاى خويش و خفت آن جا چون شد از خواب بى كدو بيدار جست بسيار هر طرف خود را ديد آن خفته را كه داشت كدو گشت حيران و گفت : بار خدا من كدامم ز خفته و بيدار بسوى من مرا رهى بنما گم شدم خويش را نمىدانم در حدود زمين و ملك سما پاك از پيش راه من برخاست آن نشانها كه بود از من و ما چون نشانهاى ما و من برخاست رفت فرق از ميان ما و شما چه شما و چه ما چه او و چه تو بعد ازين بحر وحدت است و صفا < / شعر > و اگر شوق [ 99 - پ ] آن دارى كه مضمون اين فص را به ذوق دريابى و معلوم كنى كه اختلاف عبارات بحسب اختلاف مقامات و اعتبارات است ، در اين يك بند از ترجيع اين ضعيف تأمّل نماى . بيت :
< شعر > الا اى گوهر بحر مصفى كه در عالم تويى پنهان و پيدا وجودت بهر اظهار كمالات چو از غيب هويت شد هويدا براى جلوه عشق جهانسوز بسى آيينه ها كردى ز اشيا ز هر آيينه ديدارى نمودى به هر چشمى در او كردى تماشا جهان آسوده در كتم عدم بود بر آوردى ز عالم شور و غوغا گهى با جان مجنون عشق بازى گهى دلها برى با حسن ليلى < / شعر >

260