359 ) فهرست دانشگاه ( 13 / 3469 ) و فهرست ميكرو فيلمهاى دانشگاه ( 2 / 129 ) معرفى شده و در فقه شيعه ( ص 230 ) آمده است : اين رساله در سال 1397 در ديباچهء قبسات و بار ديگر در مجموعهء اثنا عشر رسالة للداماد چاپ شده و صاحب جواهر نيز از آن استفاده كرده است . [1] 5 - صلاة الجمعة - التحير فى حكم صلاة الجمعة / محمد رفيع بن فرج گيلانى ( م ح 1160 ) مؤلف از شاگردان علامه مجلسى است كه گويا رساله‌اى با دو تحرير كه يكى افزوده هايى بر ديگرى دارد ، تأليف كرده است . رساله‌اى با عنوان صلاة الجمعة در فهرست مرعشى ( 8 / 223 ) در شش برگ معرفى شده است . نسخه‌اى ديگر از وى با عنوان صلاة الجمعه در فهرست مرعشى ( 24 / 263 / ش 9509 ) معرفى شده و گفته شده است كه در اين نسخه اشكالاتى بر رساله‌اى از مير محمد تقدى موسوى قائنى و پاسخ گيلانى از آنها افزوده شده است . آقاى حائرى نسخه‌اى از آن را در مجلد هفتم فهرست مجلس ( ص 181 ) معرفى كرده ، مىنويسد : محمد رفيع گيلانى . . . چند رساله در اين باب نوشته و اين رساله مختصر دربارهء فرض شك مجتهد در حكم صلاة جمعه در غيبت و تحيّر اوست ميان وجوب عينى و تخييرى و حرمت ، و تأسيس اصل برائت و يا احتياط ؛ و او خود اخير را اظهر دانسته و حكم به جمع كرده است . نسخه‌اى ديگر در مرعشى ( ش 11 / 11431 - فهرست ج 29 ، ص 41 ) و نسخه‌اى هم در كتابخانهء آستان قدس رضوى ( 5 / 437 ) موجود است .
بين نويسنده و محمد تقى موسوى قائنى مشهدى نامه‌اى بلكه نامه هاى چندى در پرسش از نماز جمعه در دست است . اين نامه و جواب تحت عنوان مباحثه و مكاتبه به شمارهء 21250 در فهرست آستان قدس ( 21 / 1141 ) معرفى شده است . آقا محمد حسين بن آقا ابراهيم رساله‌اى در رد بر استاد خود يعنى همين رفيع گيلانى نوشته است . [2] 6 - صلاة الجمعة / محمد حسين بن محمد ابراهيم شريف ( قرن دوازدهم ) ، حاشيه‌اى است به صورت استدلالى با عناوين « قوله دام ظله العالى » بر نماز جمعه ملا محمد رفيع گيلانى .
نسخه آن در مجموعهء 1335 كتابخانهء آستان قدس موجود است . [3] اين نقد و ايراد از قديم شهرت داشته و در نجوم السماء آمده است : از بعضى فضلاى ثقات شنيدم كه در ميان او و ميان فاضل معظم مولانا محمد رفيع جيلانى در مشهد مقدس در مسألهء تخيير در صلاة

[1] جواهر الكلام ، ج 11 ، ص 155
[2] ذريعه ، ج 15 ، ص 65 و نك : الإجازة الكبيرة ( جزائرى ) ، ص 138 ؛ فقه شيعه ، ص 283
[3] فهرست كتب فقهى خطى آستان قدس رضوى ، ج 21 ، ص 914

83