قاهره بودند . شهيد ثانى ابتدا نزد پدرش على بن احمد و سپس نزد شيخ على بن عبد العال ميسى ( شاگرد محقق كركى ) ، و سيد بدر الدين حسن كركى مشغول فراگيرى علوم دينى شد .
در مرحلهء بعد ، وى در دمشق شاگردى شمس الدين محمد مكى و شمس الدين ابن طولون را كرد . وى پس از رسيدن به رتبهء استادى ، به تدريس پرداخت و شاگردانى را پرورش داد كه از آن جمله مىتوان به شيخ حسين بن عبد الصمد ( پدر شيخ بهايى ) شيخ على بن زهره ، سيد على عاملى ( پدر صاحب مدارك ) ، سيد على صائغ و بهاء الدين محمد عودى اشاره كرد .
متن اجازات شهيد ثانى به برخى از شاگردانش بر جاى مانده است كه از آن جمله اجازه وى به شيخ حسين بن عبد الصمد ( در سال 941 ) ، اجازهء به شيخ حسين بن زمعهء مدنى ( 948 ) ، اجازه به محمود بن محمد لاهيجانى ( 953 ) اجازه به احمد بن شمس الدين حلى ( 961 ) اجازه به سيد على بن الصائغ ( 962 ) و اجازه به شيخ تاج الدين بن هلال جزائرى ( م 964 ) مىباشد . [1] عودى كه از شاگردان شهيد بوده ، رساله‌اى با عنوان بغية المريد در شرح احوال شهيد ثانى داشته است كه بخشهايى از آن در كتاب الدر المنثور ( از شيخ على نوادهء شهيد كه سالهاى زيادى در اواخر دوره صفوى مقيم اصفهان بود ) بر جاى مانده است . بنا به نوشتهء وى ، شهيد با داشتن همتى بلند و منزلتى رفيع ، عالمى متواضع ، نرم و با شاگردان و طالبان علم بسيار خوش برخورد بود . وقتى با يارانش مىنشست ، خود را مانند يكى از آنان مىدانست و به هيچ صورتى حاضر به جدا كردن و ممتاز ساختن خود از آنان نبود . [2] مىتوان گفت كه عمدهء تربيت دينى و اخلاقى وى در خانواده اش بوده كه از خاندانهاى علم و عمل در جبل عامل به شمار مىآمده‌اند . همين تربيت سبب شده است كه شهيد ، در حالى كه تنها 9 سال داشته ، قرآن را ختم كرده است . [3] شهيد افزون بر فراگيرى علوم دينى از عالمان شيعه ، با سفرى كه در سال 942 به مصر داشته ، نزد شمارى از علماى آن ديار به تحصيل علم پرداخت . وى خود از استادش شيخ ابو الحسن بكرى ياد كرده كه در آنجا نزد وى فقه و تفسير خوانده است . [4] وى در سال 952 هم به استانبول رفت و در آنجا يك رسالهء فقهى با عنوان « الرسالة تبحث عما لا يسع المكلف جهله » نگاشت كه مورد توجه قاضى عسكر وقت دولت عثمانى يعنى محمد بن قطب الدين

[1] بنگريد : رسائل الشهيد الثانى ، ج 2 ، ص 1112 - 1161
[2] الدر المنثور ، ج 2 ، ص 155 - 156
[3] رسائل الشهيد الثانى ، ج 2 ، ص 863
[4] الدر المنثور ، ج 2 ، ص 159 ؛ رسائل الشهيد الثانى ، ج 2 ، ص 865 - 868

132