صدراى شيرازى ، شاه تقى الدين محمد شيرازى ، شاه قوام الدين حمزهء شيرازى ، مير نظام الدين دشتكى ، ابو الولى شيرازى ، ميرزا ابراهيم شيرازى . [1] 29 - صلاة الجمعة / بهاء الدين محمد بن محمود مشرقى ( قرن 11 ) نسخه‌اى از آن به شماره 6465 در كتابخانهء آستان قدس موجود است ( فهرست الفبايى ، ص 386 ) . از توضيحاتى كه دربارهء اين رساله به دست آمده چنين مفهوم مىشود كه وى تمايل به وجوب عينى نماز جمعه دارد گرچه از روى احتياط در نهايت قول به وجوب تخييرى را پذيرفته است . ( فهرست آستان قدس 20 / 323 ) ج - رساله هاى حرمت اقامهء نماز جمعه در عصر غيبت :
1 - رسالة صلاة الجمعة / بهاء الدين محمد بن حسن اصفهانى فاضل هندى ( م 1137 ) .
فاضل هندى در اين رساله دلايلى را كه طرفداران جواز اقامهء جمعه در عصر غيبت ذكر كرده‌اند ، رد نموده و دلايلى بر عدم جواز آن آورده است ، نسخه‌اى از آن در فهرست مجلس ( ج 9 ، ب 1 ، ص 156 ، ش 2761 ) معرفى شده است . اين كتاب بر حسب اشعارى كه فاضل هندى در پايان نسخه آورده ، به سال 1097 تأليف شده است .
2 ، 3 - رساله در حرمت نماز جمعه در غيبت / خليل بن غازى قزوينى ( م 1089 ) صاحب رياض او را از قائلين به حرمت اقامهء جمعه دانسته است . همو افزوده است كه رسالهء وى دربارهء نماز جمعه به فارسى است و در حقيقت بخشى از شرح فارسى او بر كتاب كافى است . نسخه‌اى از آن به شمارهء 19859 در آستان قدس موجود است ( فهرست 20 / 326 ، 21 / 916 ، ش 8602 ) . ملا محمد طاهر قمى به رد رسالهء وى پرداخت و وى رسالهء ديگرى كه متوسط بود ، باز به فارسى نوشت و مطالب قمى را رد كرد . پس از آن رسالهء سومى نگاشت و در آن جا منصفانه تر برخورد كرده ، اقامه كنندهء نماز را ، به شرطى كه از اخبار نماز جمعه وجوب يا استحباب فهميده باشد ، فاسق ندانست . [2] گفتنى است كه قزوينى ، بوده و يكى از چهره هاى سياسى مهم اين دوره است . افندى مىنويسد : وى داستانهايى با حكام قزوين و طهران دارد و در شمار كسانى است كه اقامهء جمعه را حرام

[1] نك : فهرست كتابخانهء مركزى دانشگاه تهران ، ج 14 ، ص 3604 ، نسخه شماره 4659 .
[2] رياض ، ج 2 ، ص 266 ؛ استادى ، رضا ، فهرست مسجد اعظم ص 281 ؛ ( آقاى استادى نوشته است : بخشى از شرح كافى است كه به صورت رساله جداگانه درآورده است ، از آن دو نسخه موجود است : ش 1359 ، 1432 ) نك : فقه شيعه ، ص 240 نسخه‌اى از آن به شمارهء 8602 در كتابخانهء آستان قدس موجود است . ( فكرت ، فهرست الفبايى ، صص 386 - 385 ) .

89