دستور سجده به آدم پس از تعليم همهء حقايق به او بوده است ، دليل شدّت وقاحت و پليدى شيطان مىباشد كه با ديدن آن عظمت فوق العاده از سجده به آدم تخلف ورزيده است .
اگر فرض كنيم كه شيطان از آدم جز گلپاره اى نديد و مزيت محسوسى را در آدم مشاهده نكرد ، او كه خدا را مىشناخت و ضرورت اجراى فرمان الهى را مىدانست ، بنا بر اين موضوع فرمان هر چه بوده باشد ، مىبايست او اطاعت امر نمايد .
باز فرض مىكنيم كه شيطان مانند بعضى از ساده لوحان تا امتياز محسوس را نمىديد ارزشى به آن قائل نبود ، لذا به آدم سجده نكرد ، با اين حال پس از بروز سلسلهء فرزندان آدم و آشكار شدن امتيازات خيره كنندهء آنان چرا به تكبر خود اصرار مىورزد و لجاجت مىكند و به جاى ندامت و توبه ، به گمراهى خود ادامه مىدهد < شعر > گفت انظرنى الى يوم الجزا كاشكى گفتى كه تب يا ربنا < / شعر > 101 - ثمّ اسكن سبحانه آدم دارا ارغد فيها عيشه و آمن فيها محلَّته و حذّره ابليس و عداوته ( سپس خداوند سبحان آدم را در جايگاهى كه معيشتش را بىرنج و تلاش بدست مىآورد ، سكونت داد و محل زندگى او را ايمن فرموده و او را از شيطان و خصومت نابكارانه اش بر حذر داشت ) .
آدم در جايگاه پر رفاه و آسايش قرار مىگيرد ، و به او توصيه مىشود كه از شيطان و عداوتش بر حذر باش احاديث معتبرى وارد شده است كه آدم در بهشت دنيوى زندگى مىكرده است ، نه بهشت اخروى ابدى كه مقام هميشگى است و بدون انجام تكليف و تكامل نمىتوان وارد آن گشت .
يعنى در جايگاهى با صفا و پر نعمت و آسايش كه بدون مشقت و زحمت مىتوانست به زندگى خود ادامه بدهد . ممكن است گفته شود :

167