عقلهاى خود بدان برسند و يا با رأيهاى خويش بدان دست يابند ، يا امامى به اختيار خود بر پا دارند ، همانا امامت [ منزلتى ] است كه خداوند ابراهيم خليل عليه السّلام را پس از نبوّت و خلَّت در مرحلهء سوم بدان مخصوص ساخت و فضيلتى است كه او را به آن مشرّف گردانيد و ذكر او را بدان وسيله بلند گردانيد پس خداى عزّ و جلّ فرمود : « من تو را براى مردم امام قرار دادم » [1] پس خليل عليه السّلام از روى شادمانى آن عرض كرد : « از ذرّيّه من نيز » خداى تعالى فرمود : « عهد من ستمكاران را نمىرسد » پس اين آيه امامت و پيشوائى هر ستمكارى را باطل ساخت و مىسازد [ تا روز قيامت ] و امامت در افراد برگزيده قرار گرفت ، سپس خداى عزّ و جلّ او را گرامى داشت به اين كه امامت را در ذرّيّهء او كه برگزيدگان و پاكاناند قرار داد و فرمود : « و به ابراهيم ، اسحاق و فرزندزاده اش يعقوب را عطا كرديم و همه را صالح و شايسته گردانيديم و آنان را امامان قرار داديم تا مردم را به امر ما رهبرى كنند و هر كار نيكو را از انواع عبادات و خيرات و بويژه نماز و اداى زكات را به آنان وحى كرديم و آنان نيز به عبادت ما پرداختند » . [2] پس امامت پيوسته در ذرّيهء او بود كه قرنهاى پى در پى يكى از ديگرى به ارث مىبرد تا اينكه بالأخره رسول خدا صلَّى الله عليه و آله آن را به ارث برد ، پس خداى عزّ و جلّ فرمود :
« همانا سزاوارترين مردم به ابراهيم همان كسانى هستند كه از او پيروى نمودند و نيز اين

[1] البقرة : 124 .
[2] الأنبياء : 73 و 73 .

310