شستن جامه را كه آب مذى بدان ريخته لازم نميشمرد .
150 - و روايت شده كه « مذى ( آبى كه پس از نعوظ يا ملاعبه از آلت بيرون مىآيد ) و » وذى « ( كه معمولا بدنبال منى خارج مىشود ) بمنزلهء آب دهان و ترشّحات بينى است و لباس و آلت را از آنها نميشويند و اين آبها كه از ذكر ( مجراى بول ) مىآيد چهار قسماند : منى ، و مذى ، و وذى ، و ودى .
و أمّا منى عبارتست از آبى غليظ و جهنده كه موجب غسل است . و مذى آب گونه ايست كه قبل از منى از شخص خارج مىشود ، و وذى آبى است كه پس از منى بر اثر و بدنبال آن بيرون مىآيد ، و ودى آبى است كه بدنبال بول خارج مىشود ، در هيچ يك از اين جمله نه غسل واجب است و نه وضوء ، نه شستن جامه ، و نه شستن بدن از آنچه كه اين آبها به آن رسيده است مگر منى ؛ ( كه آن بهر موضعى از بدن و لباس رسيده باشد بايد شسته شود ) .
151 - و عبد الله بن بكير از امام صادق عليه السلام سؤال كرد : در مورد لباسى كه منى خود شخص يا ديگرى بر آن ريخته باشد و شخص آن لباس را بپوشد و در آن عرق كند حكم آن چيست ؟ آن حضرت فرمود : همانا جامه شخص را جنب نميسازد ( كه غسل بر او واجب شود ) .
شرح : « يعنى اصابت منى به لباس و رسيدن آن به بدن شخص به سبب عرق كردن بدن موجب غسل جنابت نيست . و جواب امام عليه السلام بعدم جنابت شخص مطابق

96