زيرا نماز بر آن حضرت همچنان واجب است كه تبليغ احكام الهى واجب است .
( البتّه انكار سهو پيامبر منحصر به غلات و مفوّضه نيست بلكه همهء شيعيان غير از صدوق و استادش آن را انكار مىكنند و به همان دليلى كه گذشت تمسّك مىجويند ) .
اين دليل كه ايشان اقامه مىكنند ما را متقاعد و ملزم نمىكند كه لزوما چنين باشد ، زيرا شك نيست كه همهء احوال مشتركه يعنى آنچه انبياء و اوصياء با ساير مردم در آن شريكند مثل خوردن و آشاميدن و خفتن و امثال اينها هر چه بر امّت واقع مىشود بر آن حضرت نيز واقع مىشود و همچنين ، آن حضرت به نماز مأمور بود همان گونه كه ديگران آنان كه نبىّ نيستند نيز مأمور بودند ، و ساير مردم مانند آن حضرت نبى نبودند و به همين دليل چون سهو از وقايعى است كه غير از آن حضرت يعنى همگان را پديد مىآيد پس اگر بر آن حضرت نيز واقع شود منافات با نبوّت او ندارد ، و حالتى كه مختصّ آن حضرت است همانا رسالت است ، و تبليغ از شرائط و لوازم نبوّت و رسالت است ، و جايز نيست كه در تبليغ سهو واقع شود ، زيرا آن عبادت مخصوص پيامبر است و نماز عبادت مشتركه است ، و بسبب نماز بندگى آن حضرت ظاهر مىشود ، و با اثبات خواب كه بر آن حضرت عارض مىشود و بدون اراده و خواست خويش از خدمت خداوند عزّ و جلّ خود باز ميماند ، بدين وسيله معلوم مىشود كه آن حضرت خدا نيست ، زيرا كسى كه خواب و پينكى يا چرت او را فرا نميگيرد تنها خداوند حىّ و قيّوم است ، و البتّه سهو پيامبر خدا صلَّى الله عليه و آله مانند سهو ما نيست ، زيرا فراموشى

556