1031 - حسن بن محبوب از على بن حسن بن رباط و او از سعيد أعرج روايت كرده كه گفت : از امام صادق عليه السّلام شنيدم كه ميفرمود : همان خداوند تبارك و تعالى رسول خود صلَّى الله عليه و آله را بخواب برد يا خواب را بر او غالب گردانيد و وقت نماز صبح گذشت تا اينكه آفتاب طلوع كرد ، آنگاه پيامبر از خواب برخاست ، و ابتدا دو ركعت نافله صبح را كه قبل از طلوع فجر بايد بجا آورد خواند ، و پس از آن نماز صبح را بجا آورد ، و يك بار نيز خداوند تعالى آن حضرت را در نماز چهار ركعتى دچار فراموشى ساخت و آن حضرت در ركعت دوّم نماز را سلام داد - آنگاه امام عليه السّلام حكايت قضيّه ذى الشّمالين را بيان فرمود ، و اين دو مورد را نسبت به آن حضرت واقع نساخت ، مگر بخاطر رحمت و شفقت بر اين امّت ، تا مبادا اگر مسلمانى را خواب در ربود و نمازش قضا شد ، يا در نماز دچار فراموشى شد او را سرزنش كنند و با خود گويند فخر كائنات رسول خدا صلَّى الله عليه و آله را اين حادثه رسيد ما را سهل باشد كه سهو و خواب پديد آيد .
گرد آورندهء اين كتاب - رحمه الله - فرمايد : همانا غلات و مفوّضه - كه خدايشان از رحمت خود دور بدارد - اين سهو و فراموشى رسول خدا صلَّى الله عليه و آله را قبول ندارند و قائلند : اگر جائز باشد كه پيامبر خدا صلَّى الله عليه و آله در نماز كه جاى حضور قلب است سهو نمايد پس ممكن است در تبليغ احكام الهى نيز دچار سهو شود

555