پا را نزديك كن و گشوده مگذار بلكه فاصلهء ميان دو پا را به اندازهء سه انگشت تا يك وجب از يك ديگر باز بگذار ، و خميازه نكش ، و دهان درّه مكن و از خنديدن در هنگام نماز خوددارى كن كه بلند خنديدن يا قهقهه نماز را باطل سازد ، و نيز تورّك مكن ( يعنى دست را بر بالاى ران گذاشتن بهنگام خستگى ، شبيه همان حالت دست به پائين كمر گذاشتن متداول و متعارف ) كه خداوند عزّ و جلّ قومى را بخاطر همين عمل معذّب ساخت ، و آنان را مرسوم بود كه هر گاه كسى از نماز خسته مىشد دستان خود را بر بالاى رانهايش تكيه ميداد ، و دست بسته يا دست به سينه ( چنان كه معمول اهل سنّت است ) نماز مكن ، كه اين كار را گبران يا مجوس انجام ميدهند ، و دستهاى خود را از شانه بياويز ، و كف دو دست را بر روى رانهايت از جلو و امتداد زانوانت قرار ده ( نه از پهلو يا پشت به رانها بچسبانى ) كه با اين كار به نحو شايسته تر ميتوانى به نماز اهتمام داشته باشى ، و خاطرت از نماز بدان مشغول نشود ، كه هر گاه دستهايت را حركت دهى خاطر تو را به خود سرگرم ميدارد .
و به ديوار تكيه مكن مگر آنكه بيمار باشى و روى بجانب راست و چپ خود مكن ، و اگر در موقع نماز روى خود را از قبله بگردانى تا حدّى كه نفر پشت سر خود را ببينى اعادهء آن نماز بر تو واجب مىشود ، هر گاه كه بنده در موقع نماز رويش را از قبله بسوى ديگر متوجّه سازد خداوند عزّ و جلّ او را ندا فرمايد كه : اى بنده به كه مينگرى ، به چه كسى كه برايت از من بهتر باشد ؟ پس اگر سه بار اين عمل را تكرار كند و توجّه خود را به جاى ديگر معطوف دارد خداوند عزّ و جلّ نظر خود را از او بگرداند ، و پس از آن نيز هرگز به او نظر نفرمايد .

468