باز گردد . ( يعنى بدان پايه به حسن تأثير عمامه نهادن بر سر ايمان دارم كه سلامتى شخص را در آن مدت تضمين مىكنم و چنانچه خلاف آن واقع شود قهرا من پاسخگو و مسئول باشم ) .
820 - و باز از آن حضرت روايت شده كه فرمود : من بسى در شگفتم از كسى كه جهت انجام امرى و حاجتى دست به كار شود و با وضو باشد چگونه ممكن است حاجت او برآورده نشود . و باز فرمود : من در شگفتم از كسى كه دست به انجام كارى زند يا شروع به انجام كارى كند در حالى كه عمامه بسر نهاده تحت الحنك بسته در چنين حالتى چگونه ممكن است حاجتش برآورده نشود .
821 - رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود : فرق ظاهرى ميان مسلمانان و مشركان تحت الحنك عمامه هاى ايشانست . ( هر كس عمامه اش تحت الحنك داشت مسلمان و در غير اين صورت كافر بود ) .
البتّه اين امر مربوط به اوائل اسلام و آغاز پيدايش و ظهور آن بود .
شرح : « چون تعداد مسلمين نسبتا اندك بود بدين جهت فرق ايشان و كفّار از روى اين گونه علائم مشخّص ميشد ، در سالهاى بعد كه تعداد مسلمين افزايش يافت و ايشان تكاليف عبادى و مراسم خود را بدون پرده پوشى و تقيّه انجام ميدادند ديگر نيازى به وجود نشانه نبود تا به وسيلهء آن مسلمانانى را بيابند يا بشناسند . امّا اين كلام ظاهرا از صدوق - رحمه الله - است و جزء انتهائى خبر مروى از رسول خدا صلَّى الله عليه و آله نيست ، امّا روش معمول صدوق - رحمه الله - اينست كه آنچه از خود در خلال احاديث يا پس از آن و به عنوان توضيح مىافزايد غالبا با عبارت : « مصنّتف اين كتاب گويد « آن را مشخّص مىسازد ، با اين ترتيب بعيد نيست سخن اخير از صدوق نباشد كه آن را به خود نسبت نداده است بلكه محتمل است مضمون آن از يكى

403