وى روزى از كتاب محمّد بن زكريّاى رازى طبيب كه نامش را « من لا يحضره الطبيب » گذارده ياد كرد و گفت آن كتابيست در موضوع خود ( با كمى حجمش ) جامع و وافى ، و از من درخواست كرد كه در فقه و حلال و حرام و قوانين و مقرّرات شرع كتابى بنويسم بقسمى كه همهء آنچه را كه در موضوعات مختلف فقه ( از طهارت تا ديات ) تاكنون نوشته‌ام در برداشته باشد و آن را « كتاب من لا يحضره الفقيه » نام نهم ، تا بوقت نياز بدان مراجعه كرده و مورد اعتماد و اطمينانش باشد و به آن عمل كند ، و با كسانى كه آن را مطالعه كرده و از آن نسخه برداشته و به آنچه در آنست عمل كنند در اجر شريك باشد ، در صورتى كه وى از بيشتر كتابهايم كه همراه خود داشتم نسخه برداشته و يا از من به گوش خويش احاديثش را شنيده و اجازه روايتش را نيز گرفته بود ، و بر تمامى آنها كه حدود 245 مجلَّد ميشد آگاهى داشت .
اينجانب چون او را - كه خداى توفيقش دهد - اهل و شايسته يافتم پيشنهادش را به اين كار پذيرفتم ، و اين كتاب را با حذف اسانيد كه مبادا بسبب نقل آن حجم كتاب زياد شود ، تأليف كردم ، اگر چه در ذكرش فائده بسيار بود .
و در اين كتاب بخصوص نظر نداشتم هر چه به من روايت كرده‌اند همه را بياورم مانند ديگر مصنّفان كه آنچه شنيده‌اند مىآورند ، بلكه منظورم اين بود كه آن دسته از رواياتى كه بدان فتوا مىدهم و بصحّت صدورش از معصومين عليهم السّلام - بهر دليل - وثوق

14