« موعظهء حسنه » سنّت ) ، تا مردم را پس از فرستادن ايشان بر تو عذر و بهانه اى نباشد ، و هر كس تباه شدنى است پس از اتمام حجّت هلاك شود ، و هر كس شايسته زندگى ابدى است با دليل به حيات جاويد رسد ، و از اين رو احسان و رحمت خويش را بر جهانيان بزرگ ساختى ( يا احسان و نعمتت بر بندگان عظيم گشت ) ، و ثناى خويش بر ايشان واجب و لازم شمردى ، پس سپاس تو را ، بشمار آنچه كتابت ثبت كرده ، و آنچه علمت بر آن احاطه يافته ، و تو خود بسيار بالاتر و برترى از آنچه كجروان و ستمكاران در باره ات گويند .
( امام فرخنده بخت و دانشمند ) شيخ ابو جعفر محمّد بن عليّ بن الحسين بن موسى بن بابويه قمّى گرد آورندهء اين كتاب - كه خداوند روانش را شاد فرمايد - گويد :
هنگامى كه خواست و مشيّت بارى مرا بسوى بلاد غربت روانه ساخت ، و دست تقدير و سرنوشت گذارم را بسرزمين بلخ قصبهء ايلاق انداخت ، سيّد متعهّد و پايبند دين ابو عبد الله محمد بن حسن بن اسحاق بن [ حسن بن ] حسين بن اسحاق بن موسى بن جعفر بن محمّد بن عليّ بن حسين بن على بن ابى طالب عليهم السّلام كه معروفست به « نعمت » به آن قصبه وارد شد ، و من بمجالست با وى بسيار خرسند و شادمان گشتم ، و با همدمى و همصحبتى او قلبم روشن و سينه‌ام گشوده شد ، و بدوستى و محبّتش بسيار مفتخر و سرافراز گشتم ، به جهت اخلاق ستوده اى كه بر شرافت و اصالت خانوادگى خود افزوده بود از حياء و شايستگى ، آرامش دل ، هيبت ، ديندارى و تعهّد ، پاكدامنى ، پرهيزگارى و فروتنى .

13