< صفحة فارغة > [ مقدمه مؤلف ] < / صفحة فارغة > بنام خداوند بخشايندهء مهربان بار الها ! براستى كه من تو را مىستايم ، و سپاست ميگويم ، و به تو دلگرم و اميدوارم ، و بر تو توكَّل ميكنم ، و بدرگاه تو بگناه خويش اعتراف مىنمايم ، و تو را گواه ميگيرم كه بحقيقت به يكتائيت اقرار دارم ، و مبرّايت ميدارم از هر پيرايه كه سزاوار تو نيست . پيرايه اى كه به تو نسبت داده آن كس كه برايت نظير و همتا انگاشته ، و از راهت منحرف گشته ، و ايمان دارم كه تو در هر حكم كه فرمائى عادلى ، و در آنچه اجرا نمائى درستكارى ، و بهر چه كه اراده كنى بىشتاب و پر مهر و دقيقى ، بندگانت را از روى نياز نيافريدى ، و جز به كمتر از توانائيشان مأمور نساختى ، و خود با عطاء وجودشان از سر رحمت آغاز كردى ، و از سر حكمت مورد استحقاق لطفشان قرار دادى ، پس عقل هر مكلَّفى را كامل كردى و راه را بر او واضح و روشن ساختى ، و هيچ كس را بدون اندام و اسباب بكارى كه بدون آن اسباب و اندام انجام نپذيرد نگماشتى ، و بدان چه بدون خبر دهندهء راستگو دانستن و فهمش ممكن نيست مكلَّف ننمودى .
آنگاه فرستادگان خود را بشارت دهنده و ترساننده برانگيختى ، و آنان را به گماشتن راهنمايانى محفوظ از خطا و نسيان امر فرمودى ، تا بندگانت را به راه تو با برهان و دليل روشن و نيز زبان خوش و اندرز بخوانند ( ممكن است « حكمت » كنايه از قرآن باشد و

12