منى خواه كم باشد خواه زياد و نمازى كه با آلودگى لباس به آنها خوانده شده بايد اعاده گردد . چه شخص از آن آگاه بوده و چه آگاه نباشد .
166 - علىّ عليه السلام فرمود : پروا ندارم كه بول به من رسيده يا آب ! ( يعنى آنچه به من رسيده بول است يا آب ) مادامى كه نميدانم آن چيست ؟
شارح گويد : « راوى اين خبر چنان كه كافى و تهذيب نقل كرده‌اند سنّى مسلك و نام او حفص بن غياث است و قاضى كوفه از جانب هارون الرّشيد بوده است » .
167 - در مورد منى روايت شده كه : هر گاه شخص در خواب محتلم يا جنب شده نگاه كرد و پىجوئى نموده چيزى نيافت تكليفى بر او نيست . ( جامهء خود را ملاحظه كرده و منى را نديده است پس غسل بجا آورده و نماز ميگذارد بعد از آن منى را در جامهء خود ببيند ، بر او چيزى نيست ) ولى اگر جامهء خود را نگاه نكرد و جستجو ننمود ، غسل كرده و با آن لباس نماز خوانده باشد بعد منى را در آن بيابد ، شستن لباس و اعادهء نمازش بر او واجب است .
و باكى نيست كه خون ماهى بر جامه باشد و انسان در آن لباس نماز بخواند چه كم باشد و چه بسيار .
و كسى كه به كلاه يا دستار يا بند زير جامه ، يا جوراب ، و موزه يا دمپايىاش منى ، بول ، خون و يا غائط باشد و آن را آلوده سازد ، اشكالى در نماز خواندن با آنها نيست و اين به خاطر آنست كه نماز در هيچ يك از آنها به تنهايى تمام نيست . ( يعنى

103