و بعد از مذكور شدن سخنان چند ، عمر گفت : در وقتى كه پيغمبر ( صلّى اللَّه عليه و آله وسلّم ) از دنيا مىرفت از شش نفر راضى بود ، على وعثمان وطلحه وزبير و عبد الرحمن بن عوف وسعد ابن ابى وقاص به خاطرم مىرسد كه خلافت را در ميان ايشان به مشورت قرار دهم تا براى هر كدام را كه خواهند قرار دهند ، بعد از آن ايشان را طلبيد و از براى هر يك عيب وناخوشى گفت ، همچنان كه در روايت ابن ابى الحديد و ساير روايات مذكور است از آن جمله به طلحه گفت : پيغمبر آزرده وخشمناك از تو از دنيا رفت و به على گفت : تو بسيار مزاح مىكنى و اگر شوخى در طبع تو نمى بود از جهت اين كار خوب بودى و الله كه اگر ايمان تو را با ايمان اهل زمين بسنجند بر همه زيادتى كند . - و به روايت ديگر در غير روز شورى گفت نمى خواهم نبوّت وخلافت از براى بنى هاشم جمع كنم - پس گفت : آه اگر ابو عبيده جراح يا سالم مولاى ابى حذيفه زنده مىبودند ، مرا هيچ تردد نمى بود ، زيرا كه ايشان براى اين كار مناسب بودند .
پس ابو طلحه انصارى را طلبيد وگفت : پنجاه نفر از انصار را بردار و اين شش نفر را در خانه جمع كن وشما با شمشيرها بر در آن خانه بايستيد وتعجيل مكن وبيش از سه روز به ايشان مهلت مده تا ايشان با هم مشورت كنند و يكى را از جهت خلافت اختيار كنند ، اگر پنج كس متّفق شوند و يكى مخالفت كند ، گردن او را بزن و اگر چهار كس هم اتفاق كنند و دو كس مخالفت نمايند ، گردن آن دو كس را بزن و اگر سه كس با هم اتفاق كنند كه عبدالرحمان در ميان ايشان باشد به قول او عمل كنيد و اگر آن سه نفر ديگر مخالفت كنند ، هر سه را به قتل رسان و اگر از سه روز بگذرد و اتفاق بر يكى نكنند همه را گردن بزن ومسلمين را بگذار هركه را خواهند اختيار كنند ، پس چون عمر از دنيا رحلت كرد واو را دفن نمودند ابو طلحه به گفته او عمل كرد ، پس در ميان آن شش نفر سخنان چند مذكور شد اين كه طلحه چون از خلافت خود مأيوس شد ، گفت : من حصه خود

88