به حضرت امير ( عليه السّلام ) گفت خاك در دهنت ، آن حضرت فرمود : خاك در دهن تو وخواهد شد - وجمعى نقل كرده‌اند كه عثمان را بعد از كشتن ديدند كه دهنش پر از خاك بود پس امر كرد كه او را بر شتر برهنه سوار كنند و با دخترش يا زوجه وخادمش - على اختلاف الروايتين - از مدينه اخراج كنند به ربذه برند كه صحرايى بود كه از هر طرف تا بيست و پنج فرسخ ابادانى نبود و به غير از آب شور و علف صحرا هيچ چيز به هم نمى رسيد ، پس به گفته عثمان او را به نحو مذكور بر ربذه رسانيدند و در آن جا به همان آب و علف زندگانى مىكرد تا بيمار شد و از دنيا رحلت كرد . ( رحمه اللَّه ) .
ومخفى نيست كه اين حكايت به نحوى كه مشايخ اين طايفه نقل كرده‌اند به چندين وجه دلالت بر فسق وضلالت عثمان مىكند :
اول اين كه آزار به ابو ذر رسانيد به اين كه او را به آن مشقّت وزحمت از شام آورد واو را از مدينه رسول اخراج نمود واو را به بدترين مواضع كه منشأ زحمت وگرسنگى او بود فرستاد .
وشكّى نيست كه اذيّت نسبت به مطلق اهل ايمان حرام است وفسق صريح است ، چه جاى اين كه نسبت به مثل ابو ذر شخصى باشد كه از جمله اكابر ياران سيّدآخرالزمان باشد و آن حضرت مكرّر مدح او را كرده باشد .
دوم آن كه او را كذّاب ناميد وحال آن كه پيغمبر ( صلّى اللَّه عليه و آله وسلّم ) او را صادق ناميده بود وفرمود : بر روى زمين راست گوتر از او نيست و اين تكذيب قول آن حضرت است و معلوم است كه تكذيب فخر رسل چه حالت دارد .
سوم آن كه حضرت مرتضى على را به آن جلالت قدر به جهت شهادت حقى كه داد رنجانيد و بدون جهت گفت : خاك در دهنت ، و شكى نيست كه بى سبب شرعى سخن درشت به روى مؤمن گفتن كه باعث رنجيدن خاطر او شود حرام است چه جاى اين كه هرگاه نسبت به على بن ابى طالب باشد در وقتى كه شهادتى

66