الخليفة بعدى » - همچنان كه در بعضى اخبار ديگر رسيده - وعموم واطلاق « من ناصب عليّا على الخلافة » - همچنان كه در بعضى اخبار ديگر رسيده - و همچنين اضافه امام و وصى ووزير و امثال اين ها به ضمائر ومعارف - همچنان كه در بعضى ديگر از اخبار رسيده - همه ادله ظاهره وبراهين باهره‌اند بر تعريف خبر و اختصاص وانحصار حضرت امير ( عليه السّلام ) به خلافت حضرت پيغمبر ( صلّى اللَّه عليه و آله وسلّم ) .
وامّا جواب از سخن دوم ايشان آن كه اولاً اخبارى كه به لفظ خليفه و امام وارد شده است در كثرت به حدّى است كه از براى اثبات مطلوب كافى است و محتاج به اخبارى كه به لفظ وصىّ و وارث رسيده است ، نيست .
ثانياً مراد از وصىّ و وارث انبياء ، وصى و وارث در خلافت وامامت وتبليغ احكام ايشان است به مردمان و اين معنى در ميان اهل آن زمان معروف ومشهور بود به نحوى كه احدى شبهه نداشت و از اكثر اخبار مذكوره اين معنى در كمال ظهور است و از كلام فصحاء وبلغاء وخطبا وشعرا اين معنى نيز ظاهر است و همين شعر عبادة بن الصامت كه در روز سقيفه گفته است دليل ظاهر است بر اين مطلب :
« يا للرجال أخّروا عليّاعن رتبة كان له رضيّااليس كان دونهم وصيّا » يعنى اى مردمى كه تأخير انداختند على را از مرتبه‌اى كه سزاوار ان بود و ديگران را بر او مقدم داشتند ، مگر وصايت در ميان ايشان مخصوص به على ( عليه السّلام ) نبود كه مرتكب اين عمل شدند .
نصّ هيجدهم نصوص كثيره است كه در خصوص ائمه اثنى عشر رسيده است .
از آن جمله در « صحيح » بخارى و در « صحيح » مسلم به يازده طريق و در « جمع بين الصحيحين » به هشت طريق و در « جمع بين الصحاح الستّة » به دو طريق و در « تفسير » ثعلبى به سه طريق و در « مسند » احمد و ساير كتب معتبره ايشان مروى است به الفاظ متقاربه با عدم اختلاف در معنى كه حضرت پيغمبر ( صلّى اللَّه عليه و آله وسلّم ) فرمود :

151