على كه گفت : « اَنَا » يعنى من قبول مىكنم و تا سه مرتبه حضرت رسول ( صلّى اللَّه عليه و آله وسلّم ) اين كلام را اعاده فرمود و در هر نوبت همه اولاد عبدالمطلب ساكت مىشدند وعلى مىگفت : « اَنَا » پس پيغمبر ( صلّى اللَّه عليه و آله وسلّم ) رو به على ( عليه السّلام ) كرد وگفت : تويى برادر ووزير من ، و ولى و وارث و وصى وخليفه من ، پس قوم برخاستند و به ابو طالب گفتند برو واطاعت پسر خود كن كه او را بر تو امير گردانيد .
نصّ سوم نصّى است كه احمد حنبل در « مسند » خود روايت كرده كه سلمان به حضرت رسول ( صلّى اللَّه عليه و آله وسلّم ) عرض كرد كه : « من وصيّك » يعنى وصىّ تو كيست ؟ حضرت فرمود : « يا سلمان من وصىّ اخى موسى » وصى برادرم موسى بعد از او كه بود ؟ سلمان گفت : يوشع بن نون حضرت فرمود : « فانّ وصيى ووارثى و من يقضى دينى و ينجز موعدى على بن ابى طالب ( عليه السّلام ) » يعنى وصى و وارث و كسى كه دين مرا قضا كند ووعده مرا وفا نمايد ، على بن ابى طالب ( عليه السّلام ) است .
ومخفى نيست كه غايت سخنانى كه سنّيان در امثال اين نصوص مىگويند آن است كه شبهه نيست كه حضرت امير وصى وخليفه آن حضرت بود و بعد از او امام بود و اين نصوص زياده از اين معنى را افاده نمى كند و از آن ها نمى رسد كه آن حضرت خليفه بلافصل بود و ديگرى خليفه نبود و بر هر ذى شعورى ضعف ووهن اين سخنان ظاهر است ، زيرا كه هرگاه پيغمبر ( صلّى اللَّه عليه و آله وسلّم ) را چهار وصى وخليفه باشد ، چگونه هرگاه سائلى سؤال از وصى او كند ، بر سبيل عموم آن حضرت سه وصى اول را ترك مىكند ومتعرض ايشان نمى شود و وصى آخر را بيان مىكند وحال اين كه اهل سنّت مىگويند كه پيغمبر ( صلّى اللَّه عليه و آله وسلّم ) نصّ بر احدى نكرد ، همچنان كه اين مرد نيز ذكر كرده است و نمى دانم نصّ چگونه مىباشد ، آيا نصّى اصرح از اين مىباشد كه پيغمبر ( صلّى اللَّه عليه و آله وسلّم ) بگويد ، على ( عليه السّلام ) خليفه و وصى من است ، پس از امثال اين نصوص بطلان قول ايشان ثابت مىشود و كسى كه عارف به محاورات باشد مىداند كه از هر يك از اين نصوص مىرسد كه آن حضرت

144