كلامى مذكور است - انتهى - .
بر عقلا و ارباب شعور مخفى نيست انكار نصوص جليّه بر خلافت حضرت مرتضى على ( عليه السّلام ) به غير از عناد وعصبيت ديگر باعثى ندارد وكثرت نصوص جليّه بر خلافت وامامت آن حضرت به حدّى نيست كه هركه في الجمله انصافى داشته باشد تواند آن را انكار نمود و آيات و احاديثى كه متضمّن نصّ بر امامت آن حضرت است از حدّ وحصر متجاوز است و ما در اين رساله چند نصّ جلىّ از كتب معتبره ايشان نقل مىكنيم تا بر عقلا ظاهر شود كه آن چه اين طايفه بى انصاف مىگويند كه نزد ما از نصوص جليّه خبرى نيست محض عناد وكذب است .
نصّ اول نصّى است كه ابن مغازلى شافعى در « مناقب » و ابن شيرويه ديلمى در « فردوس » نقل كرده اند كه پيغمبر ( صلّى اللَّه عليه و آله وسلّم ) فرمود كه : من وعلى نورى واحد بوديم در نزد خدا ، پيش از آن كه آدم خلق شود به چهار هزار سال و بعد از آن كه آدم را خلق كرد ، آن نور را در صلب او نهاد و از صلب او منتقل به صلب انبياء شد وهميشه در صلب يكى از انبياء بود و در صلب عبدالمطلب جدا شديم و در من نبوّت قرار داده شد و در على خلافت .
نصّ دوم احمد حنبل در « مسند » وفقيه مغازلى شافعى در « مناقب » وطبرى در « تاريخ » خود وجريرى ( جزرى ) در « تاريخ » خود وفخر رازى در « نهاية العقول » وثعلبى در « تفسير » روايت كرده‌اند كه چون آيه « و انذر عشيرتك الاقربين » [1] نازل شد ، پيغمبر ( صلّى اللَّه عليه و آله وسلّم ) اولاد عبدالمطلب را جمع نمود و آيه را برايشان خواند وفرمود : « سلموا واطيعوا تهتدوا » يعنى اسلام بياوريد واطاعت كنيد به راه راست آئيد ، آنگاه فرمود كه : كيست از شما كه قبول كند برادر ووزير من شود و بعد از من او وارث و وصى وخليفه من باشد ، پس همه قوم ساكت شدند به غير

[1] سوره شعراء آيه 214

143