فرمود : « اللهمّ ايتنى باحبّ خلقك اليك يأكل معى هذا الطّير » يعنى خداوندا بياور به سوى من محبوب ترين خلق خود را به سوى تو كه بخورد با من از اين مرغ را ، پس على ( عليه السّلام ) آمد و با آن حضرت خورد .
و در « مسند » احمد حنبل همين حديث را از سفينه مولاى رسول ( صلّى اللَّه عليه و آله وسلّم ) روايت كرده است .
و ابن مغازلى شافعى به سى طريق اين حديث را روايت كرده است .
و اخطب خوارزم نيز اين حديث را روايت نموده است .
و كسى كه تتبع كتب سنّيان كند ، مىداند كه اين حديث متواتر است . زيرا كه ترمذى در « صحيح » خود وحافظ ابو نعيم در « حلية الاولياء » وبلادرى در « تاريخ » وطبرى در « كتاب الولاية » وثعلبى در « شرف المصطفى » وسمعانى در « فضل الصحابة » و ابو يعلى در « مسند » ونظيرى در « اختصاص » و احمد بن حنبل در « فضائل » و ابن المنيع در « صحيح » ، همگى اين حديث را روايت كرده‌اند .
و شبهه نيست كه اين حديث صريح است در افضليّت آن حضرت از جميع صحابه ، زيرا كه هركه در نزد خدا محبوب تر باشد از ديگران البته افضل مىباشد از ايشان به اعتبار اين كه هيچ فضيلتى ومنقبتى از براى ايشان بالاتر از دوستى خدا نسبت به او نيست .
حديث سوم ابن مغازلى شافعى در « مناقب » خود روايت كرده است كه مسأله‌اى از عمر پرسيدند از جواب آن عاجز شد ، پس برخواست و به نزد حضرت مرتضى ( عليه السّلام ) رفت ومسأله را پرسيد و جواب را شنيد ، پس سائل گفت : به عمر كه تو امير مؤمنانى ومسأله را از ديگرى مىپرسى ؟ عمر گفت : واى بر تو مىدانى اين كيست كه من مسأله از او پرسيدم ؟ اين على ابن ابى طالب ( عليه السّلام ) است . به درستى كه از رسول خدا ( صلّى اللَّه عليه و آله وسلّم ) شنيدم كه مىگفت : اگر ايمان همه اهل آسمان و زمين در يك كفّه ميزان گذارند و ايمان على را در كفه ديگر ، هر آينه ايمان على بر ايمان همه

124