على وفاطمه وحسنين ( عليهم السّلام ) نازل شده به اعتبار اين كه ضمير عنكم ضمير مذكر است و در « جامع الاصول » از « صحيح » ترمذى روايت كرده است كه انس بن مالك گفت كه : چون آيه تطهير در شأن اهل بيت نازل شد تا قريب شش ماه چون پيغمبر ( صلّى اللَّه عليه و آله وسلّم ) به نماز بيرون مىآيد بر در خانه فاطمه مىايستاد و مىگفت : « الصلاة اهل البيت » يعنى به نماز حاضر شويد اى اهل بيت من پس آيه تطهير را تلاوت مىفرمود .
مجملاً به طرق كثيره عامه وخاصه از ابو سعيد خدرى و از انس بن مالك وعايشه وامّ سلمه و واثلة بن اسقع و غير ايشان روايت كرده‌اند كه اين آيه در شأن پنج آل عبا نازل شد ، لهذا [ به ] اخبار متواتره عامه وخاصه بلكه به اتفاق ايشان اين آيه مخصوص اين پنج نفر عالى شأن است ، پس نظر به تفسير آيه همچنان كه مذكور شد ، ايشان از شرك ونفاق وكفر و شك و هر گناهى وبدى معصوم خواهند بود و چون عصمت ايشان ثابت شد و بعد از پيغمبر ( صلّى اللَّه عليه و آله وسلّم ) به اتفاق جميع مسلمين غير على وفاطمه وحسنين ( عليهم السّلام ) معصومى در روى زمين نبود وفاطمه مطلقاً وحسنين در آن وقت در معرض امامت نبودند ، لهذا بايد امامت مختصّ به على ( عليه السّلام ) باشد وهوالمطلوب .
و چون اراده كه به خدا نسبت داده مىشد ، اطلاق مىشود بر اراده‌اى كه بعد از آن مراد بلافاصله حاصل شود ، چنان چه حق تعالى فرموده : « إنّما امره إذا أراد شيئاً أن يقول له كن فيكون » [1] يعنى نيست امر خدا مرگ آن كه هرگاه اراده كند چيزى را آن كه بگويد مر او را باش ، پس مىباشد .
لهذا بايد عصمت ايشان از جميع بدى ها در جميع اوقات از براى ايشان ثابت باشد .
با وجود اين كه همين كه عصمت فى الجمله ثابت شود كافى است زيرا كه كسى

[1] سوره يس آيه 82

121