كه خود بالاتفاق نقل كرده كه هر يك از ايشان مدت مديد بت پرست بودند ، همچنان كه اين مرد نيز اعتراف به آن نموده است ، پس قابل خلافت نيستند .
و گاهى مىگويند كه مراد از عهد در اين آيه ، نبوّت است نه امامت .
و جواب اين سخن آن است كه لفظ آيه صريح است در امامت كه به معنى رياست عام ومقتدا بودن كل ناس است كه اعم است از نبوّت ، وتخصيص محتاج است به دليل .
و با قطع نظر از آن چه مذكور شد ، مىگوييم ابن مغازلى شافعى كه از اكابر ومعتمدان علماى ايشان است در « مناقب » خود حديثى در تفسير اين آيه از پيغمبر روايت كرده است كه بنابر اين تفسير مطلوب ثابت مىشود به نحوى كه احدى را مجال بحث وانكار نيست و آن حديث اين است كه پيغمبر ( صلّى اللَّه عليه و آله وسلّم ) فرموده كه حق تعالى وحى كرد به ابراهيم كه : « إنّى جاعلك للناس إماماً » من تو را امام مردمان كردم ، پس ابراهيم مسرور شد وگفت : « يا ربّ و من ذرّيتى اجعل أئمّة مثلى » خدا يا از ذريّه من هم امامى چند مثل من قرار بده ، حق تعالى فرمود : اى ابراهيم با تو عهدى نمى كنم كه به آن وفا نكنم . گفت : خدايا آن عهدى كه وفا به آن نمى كنى كدام است ؟ فرمود : هيچ ظالمى از ذريّه تو را امام نمى كنم . ابراهيم گفت : خدايا مرا وفرزندان مرا از بت پرستى محافظت كن . پس پيغمبر ( صلّى اللَّه عليه و آله وسلّم ) فرمود : كه دعاى ابراهيم كه گفت : خدايا از ذريّه من جمعى را امام كن به من وعلى رسيد ، يعنى براى من واو مستجاب شد كه هيچ كدام از ما هرگز سجده بت نكرديم ، پس مرا نبي وعلى را وصى گردانيد .
و بر هيچ كس مخفى نيست كه اين حديث صريح است در اين كه مراد از عهد ، امامت است و كسى كه وقتى سجده بت كرده باشد ، قابل امامت نيست . بلكه صريح است در اين كه وصى پيغمبر نيست ، مگر على و به ديگران نمى تواند امامت برسد .

101