سنّت ، لهو را بطور مطلق حلال دانسته ، در حالى كه كتاب خدا آن را بطور مطلق حرام كرده است ؟ ! اما دعوى شنيدن براى ضرورت تشريع ، دانستيد كه ما ضرورت را قبول نداريم . زيرا راه تشريع منحصر به شنيدن نيست . چگونه پيامبر ( ص ) بدان گوش فرا مىدهد و حال اينكه به اقرار خصم سزاوار است آن را ترك كنند . آيا احتمال مىدهد كه عمر از شنيدن آن امتناع مىورزد و پيامبر ( ص ) هم او را بر شنيدن آن الزام نمىكرد و نفس پاكيزه خودش از شنيدن آن امتناع نمىورزيد و حال اينكه شيوه گسترده تشريع قولى را در اختيار داشت . از اين گذشته ، اگر تشريع جواز مكروهات بر فعل پيامبر ( ص ) متوقف باشد ، لازم مىآيد كه تمام آنها را پيامبر ( ص ) انجام دهد كما اينكه لازم مىآيد هر فعل حرامى كه به جهت ضرورت مباح شده ، پيامبر ( ص ) انجام دهد ، چنانكه خداوند سبحان او را به شرب خمر مضطر كند و او براى تشريع آن شراب بنوشد ! ! و حال اينكه هيچ مسلمانى چنين عقيده اى ندارد . اگر بپذيريم كه نياز است پيامبر ( ص ) براى تشريع بدان گوش فرا دهد ، يك دفعه شنيدن كافى بود . پس چرا ، وقتى كه عمر خارج شد ، گفت : دوباره از سرگيريد ؟ ! چرا آنگونه كه از اخبار آنان برمىآيد ، اين وقايع بارها تكرار شده است ؟ ! از اين گذشته پيامبر ( ص ) از آن به باطل تعبير كرده و اين دليل بر حرمت آن است و نه كراهت . زيرا مكروه باطل ناميده نمىشود . پس لازم مىآيد كه از نظر آنان پيامبر مرتكب باطل و حرام شده ولى عمر از ارتكاب آن سرباز زده است ، حتى از نظر خود عمر هم چنين بوده است . بنابراين از پيامبر ( ص ) برتر است . با اين حال بايد فاتحه اسلام را خواند .
نزديك به روايت غزالى ، روايتى است كه احمد بن حنبل آن را از اسود بن سريع روايت كرده است . وى مىگويد :
خدمت پيامبر ( ص ) رسيدم ، عرض كردم : يا رسول خدا ! خدايم را با حمد و ثنا و ترا مدح كردم . گفت : آنچه كه پروردگارت را با آن ستايش كرده اى ، بازگو . شروع كردم و برايش سرودم . در همين حين مردى سياه آمد و اجازه ورود خواست .
پيامبر ( ص ) گفت : مگو . گفت : لحظه اى با پيامبر ( ص ) سخن گفت و سپس خارج شد . شروع كردم به سرودن آن . سپس همان مرد آمد . پيامبر ( ص ) گفت : مگو مگو و آن را دو يا سه بار تكرار كرد . گفتم : اى رسول خدا ! اين كه بود كه مرا به خاطر او

495