نجيب الدين جربادقانى مداح امراى قلعهء وشاق بود [1] و در آخر عهد سلاجقه در گذشت . اشعار خوب دارد . كتاب بشر و هند [2] از منظومات اوست .
قاضى نظام الدين اصفهانى معاصر ابقاخان بود . اشعار عربى و فارسى نيكو دارد . از قصيدهء ملمع كه در مدح خواجه شمس الدين صاحبديوان گفته اين چند بيت [ كه بر خاطر بود [3] ] ثبت افتاد .
شعر بيا بشنو كه خوش خوش ماجرائيست * ميان آب و سرو جويبارى صفاى اندرون هر دم كند عرض * گشايد صد زبان بى نطق جارى [4]

[1] - بشرح حال امراى قلعهء وشاق دسترسى نيافتم و در هيچيك از مراجع مهم ذكرى از آنان نديدم مگر در نزهة القلوب حمد الله مستوفى ( ص 77 چاپ آقاى دبير سياقى ) به اين عبارت : « قلعه ايست در ولايت نطنز . در اول آن را كمرت گفتندى . چون وشاق بر آنجا حاكم شد به وشاق معروف گشت . نجيب الدين جربادقانى در حق آن قلعه گفت : چه سركشى كه بهر صبحدم بگاه طلوع * در آيد از « كمرت » پاى آفتاب به سنگ و در ذيل ترجمهء تاريخ يمينى از ابو الشرف ناصح بن ظفر بن سعد منشى گلپايگانى ( جرفادقانى ) مترجم تاريخ يمينى بدين عبارت : « . . . نور الدين قرآن خوان كه خمير مايه فتنه بود و عمرو عاص وقت بود و مركز دائرهء فتنه ، در واسطهء عراق قلعهء نطنز را عمارت فرمود و اموال و دفائن و خزائن خويش آنجايگه فرستاد و خيال كرد كه دست تصاريف روزگار بدامن رفعت او نرسد و با چنان قلعه او را از حوادث باكى نباشد . اين قلعه بنور الدين محمد وشاق سپرد و بسببى از اسباب نفرتى در ميان ايشان افتاد و قلعه بدست باز گرفت و او را جواب باز داد و او در آن غصه فرو شد و بعد از آن دو پسر او كه سلسلهء مطالبت ثار مىجنبانيدند بطوع و رغبت بپاى قلعهء پدر رفتند و محمد وشاق اين هر دو فرزندان قرآن خوان را بصنعت در دام كشيد و بر قلعه برد و هر دو را سر بريد و جائى بدان محنت بدست آورد بى موجبى و مزعجى به اختيار باز گذاشت و بخراسان شد و بدانجا مقيم بود و آن روز با لشكر خراسان به حد عراق رسيد مفاجأة فرو شد و آن حسرت با خاك برد . » ( رجوع شود بمجلهء يادگار شمارهء 4 سال اول مقاله « خاتمهء ترجمه تاريخ يمينى » بقلم نگارنده )
[2] - ق : بشر و سند :
[3] - ف ، ق فقط
[4] - م : خوارى

754