< شعر > ( ( 1909 ) ) چون كه مغز من ز عقل وهش تهيست پس گناه من درين تخليط چيست ( ( 1910 ) ) نى گناه او راست كه عقلم ببرد عقل جملهء عاقلان پيشش بمرد ( ( 1911 ) ) يا مجير العقل فتان الحجى ما سواك للعقول مرتجى ( ( 1912 ) ) ما اشتهيت العقل مذ جننتنى ما حسدت الحسن مذ زينتي ( ( 1913 ) ) هل جنون فى هواك مستطاب قل بلى والله يجزيك الثواب ( ( 1914 ) ) گر به تازى گويد او ور پارسى گوش وهوشى كو كه در فهمش رسى ؟
( ( 1915 ) ) بادهء او درخور هر هوش نيست حلقهء او سخرهء هر گوش نيست ( ( 1916 ) ) بار ديگر آمدم ديوانه وار رو رو اى جان زود زنجيرى بيار ( ( 1917 ) ) غير آن زنجير زلف دلبرم گر دو صد زنجير آرى بردرم هست بر پاى دلم از عشق بند سودكى دارد مرا اين وعظ وپند قصهء عشقش ندارد مطلعه هم ندارد هم چو مطلع مقطعه ( ( 1891 ) ) قصه محمود واوصاف اياز چون شدم ديوانه رفت اكنون ز ساز ( ( 1892 ) ) زآن كه پيلم ديد هندستان به خواب از خراج اميد بر ده شد خراب ( ( 1893 ) ) كيف يأتى النظم لي والقافيه بعد ما ضاعت أصول العافيه ( ( 1894 ) ) ما جنون واحد لى فى الشجون بل جنون فى جنون فى جنون < / شعر > در هيجانات ره گذر گذرگاه ما فوق طبيعت ، عقل زمام دارى مملكت وجود انسانى را از دست مىدهد وانواعى از جنون انسانى را زير رگبار خود مىگيرد .
از بيت بيست وچهارم عنوان پيش ( قصهء اياز وحجره داشتن او . . . ) تا آخر ابيات عنوان مورد بحث ( در بيان آن كه آن چه بيان كرده مىشود صورت قصه است . . . ) وضع روانى جلال الدين در هيجان محسوسى است كه فوق العادهء جالب است .

573