فرمان آمدن به عزراييل برداشتن خاك وتضرع كردن وناشنودن وبرداشتن عزراييل با اذن اللَّه تعالى < شعر > ( ( 1649 ) ) گفت يزدان زود عزراييل را كه ببين آن خاك پر تخييل را ( ( 1650 ) ) آن ضعيف زال ظالم را بياب مشت خاكى را بياور هين شتاب ( ( 1651 ) ) رفت عزراييل سرهنگ قضا سوى كرهء خاك بهر اقتضا ( ( 1652 ) ) خاك بر قانون نفير آغاز كرد داد سوگندش بسى با سوز ودرد ( ( 1653 ) ) كاى غلام خاص واى حمال عرش اى مطاع الامر اندر عرش وفرش ( ( 1654 ) ) رو به حقّ رحمت رحمان فرد رو به حقّ آن كه با تو لطف كرد ( ( 1655 ) ) حق شاهى كه جز او معبود نيست پيش او زارىّ كس مردود نيست حق حق حق كه دست از من بدار اى تو را از حق فضيلت بىشمار ( ( 1656 ) ) گفت نتوانم بدين افسون كه من رو بتابم ز امر او سرّ وعلن ( ( 1657 ) ) گفت آخر امر فرمود او به حلم هر دو امر است آن بگير از راه علم ( ( 1658 ) ) گفت آن تأويل باشد يا قياس در صريح امر كم جو التباس ( ( 1659 ) ) فكر خود را گر كنى تأويل به كه كنى تأويل آن نامشتبه ( ( 1661 ) ) نيستم بىرحم بل زان هر سه پاك رحم بيشستم به تو اى دردناك ( ( 1662 ) ) گر طپانچه مىزنم من بر يتيم ور دهد حلوا به دستش آن حليم ( ( 1663 ) ) اين طپانچه خوشتر از حلواى او ور شود غرّه به حلوا واى او ( ( 1664 ) ) بر نفير تو جگر مىسوزدم ليك حق لطفى همىآزمودم ( ( 1665 ) ) لطف مخفى در ميان قهرها در خزف پنهان عقيق پر بها ( ( 1666 ) ) قهر حق بهتر ز صد لطف من است منع كردن جان ز حق جان كندن است ( ( 1667 ) ) بدترين قهرش به از حلم دو كون نعم رب العالمين ونعم عون ( ( 1668 ) ) لطفهاى مضمر اندر قهر او جان سپردن جان فزايد بهر او < / شعر >

519