إسم الكتاب : تفسير ونقد وتحليل مثنوى جلال الدين محمد مولوى ( عدد الصفحات : 655)

< شعر > ( ( 1514 ) ) يار تو چون دشمنى پيدا كند كرّ رشك وحقد او بيرون زند ( ( 1515 ) ) تو از آن اعراض او افغان مكن خويشتن را ابله ونادان مكن ( ( 1516 ) ) بلكه شكر حق كن ونان بخش كن كه نگشتى در جوال او كهن ( ( 1517 ) ) از جوالش زود بيرون آمدى تا بجويى يار صدق سرمدى ( ( 1518 ) ) نازنين يارى كه بعد از مرگ تو رشتهء يارىّ او گردد سه تو ( ( 1519 ) ) آن مگر سلطان بود شاه رفيع يا بود مقبول سلطان وشفيع ( ( 1520 ) ) رسته باشى تو ز آشوب ودغل عزّ او ديدى عيان پيش از اجل ( ( 1521 ) ) اين جفاى خلق بر تو در جهان گر بدانى گنج زر آمد نهان ( ( 1522 ) ) خلق را با تو چنين بد خو كند تا تو را ناچار روز آن سو كند ( ( 1523 ) ) اين يقين دان كاندر آخر جمله شان خصم گردند وعدو وسركشان ( ( 1524 ) ) تا بمانى با فغان اندر لحد لا تذرنى فرد خوانان از احد ( ( 1525 ) ) اى جفايت به ز عهد وافيان هم ز داد توست عهد باقيان ( ( 1526 ) ) بشنو از عقل خود اى انباردار گندم خود را بارض اللَّه سپار ( ( 1527 ) ) تا شود ايمن ز دزد واز شپش ديو را با ديو چه زوتر بكش ( ( 1528 ) ) كاو همىترساندت هر دم ز فقر هم چو كبكش صيد كن اى نره صقر ( ( 1529 ) ) باز سلطانى عزيز وكاميار ننگ باشد گر كند كبكت شكار ( ( 1530 ) ) بس وصيت كرد وتخم وعظ كاشت چون زمينشان شوره بد سودى نداشت ( ( 1531 ) ) گرچه ناصح را بود صد داعيه پند را اذنى ببايد واعيه ( ( 1532 ) ) تو به صد تلطيف پندش مىدهى او ز پندت مىكند پهلو تهى ( ( 1533 ) ) يك كس نامستمع ز ستيز وردّ صد كس گوينده را عاجز كند ( ( 1534 ) ) ز انبيا ناصح تر وخوش لهجه تر كى بود كه رفت دمشان در حجر ( ( 1535 ) ) ز آن چه سنگ وكوه در كار آمدند مىنشد بدبخت را بگشاده بند ( ( 1536 ) ) آن چنان دلها كه بدشان ما ومن نعتشان شد بل اشد قسوة < / شعر >

487