قصه اهل ضروان وحسد ايشان بر درويشان كه پدر ما از سليمى اغلب دخل باغ را به مسكينان مىداد از انگور ومويز وحلوا وپالوده ودوشاب ودانه وآرد ونان همه عشر دادى لاجرم خداى تعالى در باغ وكشت او بركتى نهاد كه همه محتاج او بودند واو محتاج كس نبود فرزندان خرج وعشر مىديدند وبركت نه ، همچون آن زن كه خر ديد وكدو نديد .
< شعر > ( ( 1473 ) ) بود مردى صالحى ربّانيى عقل كامل داشت پايان دانيى ( ( 1474 ) ) در ده ضروان به نزديك يمن شهره اندر صدقه وخلق حسن ( ( 1475 ) ) كعبهء درويش بودى كوى او آمدندى مستمندان سوى او ( ( 1476 ) ) هم ز خوشه عشر دادى بىربا هم ز گندم چون شدى از كه جدا ( ( 1477 ) ) آرد گشتى عشر دادى هم از آن نان شدى عشر دگر دادى ز نان از عنب عشرى بدادى وز مويز عشر هم دادى وى از دوشاب نيز هم ز حلوا عشر واز پالوده هم مىفرو نگذاشتى از بيش وكم ( ( 1478 ) ) عشر هر دخلى فرو نگذاشتى چار باره دادى آن چه كاشتى ( ( 1479 ) ) بس وصيتها كه كردى هر زمان جمع فرزندان خود را آن جوان ( ( 1480 ) ) كاللَّه اللَّه قسم مسكين بعد من وا مگيريد از غرور خويشتن ( ( 1481 ) ) تا بماند بر شما كشت وثمار در پناه طاعت حق پايدار ( ( 1482 ) ) دخلها وميوه ها جمله ز غيب حق فرستادست بىتخمين وريب ( ( 1483 ) ) در محل دخل اگر خرجى كنى درگه سود است بر سودى زنى ( ( 1484 ) ) ترك اغلب دخل را در كشت وزار باز كارد چون وى است اصل ثمار ( ( 1485 ) ) بيشتر كارد خورد آن اندكى كه ندارد او به روييدن شكى ( ( 1486 ) ) زان بيفشاند به كشتن ترك دست كان غله اش هم زان زمين حاصل شده است ( ( 1487 ) ) كفشگر هم آن چه افزايد ز نان مىخرد چرم واديم وسختيان ( ( 1490 ) ) اين زمين وسختيان پرده است وبس اصل روزى از خدا دان هر نفس ( ( 1488 ) ) كه اصول دخل اينها بوده اند هم از اينها مىگشايد رزق بند < / شعر >

485