در صفت آن بىخودان كه از شرّ خود وهنر خود ايمن شده‌اند كه فانىاند در بقاى حق هم چون ستارگان كه فانىاند روز در آفتاب وفانى را خوف آفت وخطر نباشد < شعر > ( ( 672 ) ) چون فناش از فقر پيرايه شود او محمدوار بىسايه شود ( ( 673 ) ) فقر فخرى را فنا پيرايه شد چون زبانهء شمع او بىسايه شد ( ( 674 ) ) شمع شد جمله زبانه پا وسر سايه را نبود به گرد او گذر ( ( 675 ) ) موم از خويش وز سايه در گريخت در شعاع از بهر آن كه شمع ريخت ( ( 676 ) ) گفت از بهر فنايت ريختم گفت من هم در فنا بگريختم ( ( 677 ) ) اين شعاع فانى آمد مفترض نى شعاع شمس فانىّ عرض ( ( 678 ) ) شمع چون در نار كلى شد فنا نى اثر بينى ز شمع ونى ضيا ( ( 679 ) ) هست اندر دفع ظلمت آشكار آتشى صورت به مومى پايدار ( ( 680 ) ) بر خلاف موم شمع جسم كان تا شوى كم گردد افزون نور جان ( ( 681 ) ) اين شعاع باقى وآن فانى است شمع جان را شعلهء ربانى است ( ( 682 ) ) آن زبانهء آتشى چون نور بود سايهء فانى شدن زان دور بود ( ( 683 ) ) ابر را سايه بيفتد بر زمين ماه را سايه نباشد هم نشين ( ( 684 ) ) بىخودى بىابرى است اى نيك خواه باشى اندر بىخودى چون قرص ماه ( ( 685 ) ) باز چون ابرى بيايد رانده رفت نور از مه خيالى مانده ( ( 686 ) ) از حجاب ابر نورش شد ضعيف كم ز ماه تو شد آن بدر شريف ( ( 687 ) ) مه خيالى مىنمايد ز ابر وگرد ابر تن ما را خيال انديش كرد ( ( 688 ) ) لطف مه بنگر كه اين هم لطف اوست كه بگفت اين ابرها ما را عدوست ( ( 689 ) ) مه فراغت دارد از ابر وغبار بر فراز چرخ دارد مه مدار ( ( 690 ) ) ابر ما را شد عدوّ وخصم جان كه كند مه را ز چشم ما نهان < / شعر >

265