إسم الكتاب : تفسير ونقد وتحليل مثنوى جلال الدين محمد مولوى ( عدد الصفحات : 655)

حكايت آن اعرابى كه سگ او از گرسنگى مىمرد وانبان او پر از نان وبر سگ نوحه مىكرد وشعر مىگفت ومىگريست وبر سر ورو مىزد ودريغش مىآمد لقمهء از انبان به سگ دادن < شعر > ( ( 477 ) ) آن سگى مىمرد گريان آن عرب اشك مىباريد ومىگفت از كرب هين چه سازم مر مرا تدبير چيست زين سپس من چون توانم بىتو زيست ( ( 478 ) ) سايلى بگذشت وگفت اين گريه چيست نوحه وزارى تو از بهر كيست ؟
( ( 479 ) ) گفت در ملكم سگى بُد نيك خو نك همىميرد ميان راه او ( ( 480 ) ) روز صيادم بد وشب پاسبان شير نر بود او نه سگ اى پهلوان تيز چشم وخصم گير ودزد ران نيك خو وبا وفا ومهربان صيد مىكردى وپاسم داشتى دزد را نزديك من نگذاشتى ( ( 481 ) ) گفت رنجش چيست زخمى خورده است گفت جوع الكلب زارش كرده است ( ( 482 ) ) گفت صبرى كن بر اين رنج ومرض صابران را فضل حق بخشد عوض ( ( 483 ) ) بعد از آن گفتش كه اى سالار حر چيست اندر پشتت اين انبان پر ( ( 484 ) ) گفت نان وزاد ولوت دوش من مىكشم از بهر قوّت اين بدن ( ( 485 ) ) گفت چون ندهى بدين سگ نان زاد گفت تا اين حد ندارم مهر وداد ( ( 486 ) ) دست نايد بىدرم در راه نان ليك هست آب دو ديده رايگان ( ( 487 ) ) گفت خاكت بر سر اى پر باد مشك كه لب نان پيش تو بهتر ز اشك ( ( 488 ) ) اشك خون است وبه غم آبى شده مىنيرزد خاك خون بىهده ( ( 489 ) ) كل خود را خوار كرد او چون بليس پارهء اين كل نباشد جز خسيس ( ( 490 ) ) من غلام آنكه نفروشد وجود جز بدان سلطان با افضال وجود ( ( 491 ) ) چون بگريد آسمان گريان شود چون بنالد چرخ يارب خوان شود ( ( 492 ) ) من غلام آن مس همت پرست كاو به غير كيميا نارد شكست ( ( 493 ) ) دست اشكسته برآور در دعا سوى اشكسته برد فضل خدا < / شعر >

217