صفت طاوس وطمع او وسبب كشتن ابراهيم خليل عليه السلام او را < شعر > ( ( 395 ) ) آمديم اكنون به طاوس دو رنگ كاو كند جلوه براى نام وننگ ( ( 396 ) ) همت او صيد خلق از خير وشر وز نتيجهء وفايده آن بىخبر ( ( 397 ) ) بىخبر چون دام مىگيرد شكار دام را چه علم از مقصود كار ( ( 398 ) ) دام را چه ضر وچه نفع از گرفت زين گرفت بىهدش دارم شگفت ( ( 399 ) ) اى برادر دوستان افراشتى با دو صد دلدارى وبگذاشتى ( ( 400 ) ) كارت اين بودست واز وقت ولاد صيد مردم كردن از دام وداد ( ( 401 ) ) زان شكار وانبهىّ وباد وبود دست در كن هيچ يابى تار وپود ( ( 402 ) ) بيشتر رفتست وبىگاه است روز تو به جد در صيد خلقانى هنوز ( ( 403 ) ) آن يكى مىگير واين مىهل ز دام وين دگر را صيد مىكن چون لئام ( ( 404 ) ) باز اين را مىهل ومىجو دگر اينت لعب كودكان بىخبر ( ( 405 ) ) شب شود در دام تو يك صيد نى دام بر تو جز صداع وقيد نى ( ( 406 ) ) پس تو خود را صيد مىكردى به دام كه شدى محبوس ومحرومى ز كام ( ( 407 ) ) در زمانه صاحب دامى بود همچو ما احمق كه صيد خود شود ؟
( ( 408 ) ) چون شكار خوك آمد صيد عام رنج بىحد لقمه خوردن زو حرام ( ( 409 ) ) آن كه ارزد صيد را عشق است وبس ليك او كى گنجد اندر دام كس ( ( 410 ) ) تو مگر آيى وصيد او شوى دام بگذارى به دام او روى ( ( 411 ) ) عشق مىگويد به گوشم پست پست صيد بودن خوشتر از صيادى است ( ( 412 ) ) گول مىكن خويش را وغرّه شو آفتابى را رها كن ذرّه شو ( ( 413 ) ) بر درم ساكن شو وبىخانه باش دعوى شمعى مكن پروانه باش ( ( 414 ) ) تا ببينى چاشنىّ زندگى سلطنت بينى نهان در بندگى ( ( 415 ) ) نعل بينى باژگونه در جهان تخته بندان را لقب آمد شهان ( ( 416 ) ) پس طناب اندر گلو وتاج دار بر وى انبوهى كه اينك تاجدار < / شعر >

201