بيان آن كه نور كه غذاى جان است غذاى جسم اوليا مىشود تا آن كه جسم يار شود جان را كه اسلم شيطانى على يدى < شعر > ( ( 287 ) ) ذات ايمان نعمت ولوتيست هول اى قناعت كرده از ايمان به قول ( ( 288 ) ) گرچه آن مطعوم جان است ونظر جسم را هم زان نصيب است اى پسر تا كى اى قانع به نان وگندنا با خود آ ونور ايمان كن غذا ( ( 289 ) ) گر نگشتى ديو جسم آن را اكول اسلم الشيطان نفرمودى رسول ( ( 290 ) ) ديو از آن لوتى كه مرده حى شود تا نياشامد مسلمان كى شود ؟
( ( 291 ) ) ديو بر دنياست عاشق كور وكر عشق را عشق دگر برّد مگر ( ( 292 ) ) از نهانخانهء يقين چون مىچشد اندك اندك عشق رخت آنجا كشد ( ( 293 ) ) يا حريص البطن عرج هكذا انما المنهاج تبديل الغذا ( ( 294 ) ) يا مريض القلب عرّج للعلاج جملة التدبير تبديل المزاج ( ( 295 ) ) ايها المحبوس فى رهن الطعام سوف تنجو ان تحملت الفطام ( ( 296 ) ) ان فى الجوع طعاماً وافرا افتقدها وارتج يا نافرا ( ( 297 ) ) اغتذ بالنور كن مثل البصر وافق الاملاك يا خير البشر ( ( 298 ) ) چون ملك تسبيح حق را كن غذا تا رهى هم چون ملايك از اذا ( ( 299 ) ) جبرئيل ار سوى جيفه كم تند او به قوّت كى ز كركس كم زند پيل اگر چه در زمين آهسته است او ز پشه باز گو كى رسته است < / شعر > « ما بعث الله رسولا الا وفى وقته شيطانان يوذيانه ويفتنانه ويضلان الناس بعده » ( 1 ) ( خداوند پيامبرى را مبعوث نكرده است . مگر اين كه در زمان آن پيامبر دو شيطان بوده‌اند كه او را اذيت مىكردند وفتنه راه مىانداختند ومردم را پس از آن

( 1 ) تفسير على بن ابراهيم قمى ، نقل از سفينه ج 1 ، ص 699 . .

174