< شعر > ( ( 138 ) ) گريهء ابر است وسوز آفتاب استن دنيا همين دو رشته تاب ( ( 139 ) ) گر نبودى سوز مهر واشك ابر كى شدى اجسام ما زفت وسطبر ( ( 140 ) ) مكى بدى معمور اين هر چار فصل گر نبودى اين تف واين گريه اصل ( ( 141 ) ) سوز مهر وگريهء ابر جهان چون همىدارد جهان را خوش دهان ( ( 142 ) ) آفتاب عقل را در سوز دار چشم را چون ابر اشك افروز دار ( ( 143 ) ) چشك گريان بايدت چون طفل خرد كم خور اين نان را كه نان آب تو برد ( ( 144 ) ) تن چو با برگ است روز وشب از آن شاخ جان در برگ ريز است وخزان ( ( 145 ) ) برگ تن بىبرگى جان است زود زين ببايد كاستن وآن را فزود ( ( 146 ) ) اقرضوا الله قرض ده زين برگ تن تا برويد در عوض در دل چمن ( ( 147 ) ) قرض ده كم كن از اين لقمه تنت تا نمايد وجه لا عين رأت ( ( 148 ) ) تن ز سرگين خويش چون خالى كند پر ز گوهرهاى اجلالى كند ( ( 149 ) ) زين پليدى برهد وپاكى برد از يطهركم تن او برخورد ( ( 150 ) ) ديو مىترساندت كه هين وهين زين پشيمانى خورى گردى حزين ( ( 151 ) ) گر گدازى زين هوسها تو بدن بس پشيمان وغبين خواهى شدن ( ( 152 ) ) اين بخور گرم است وداروى مزاج وان بياشام از پى نفع وعلاج ( ( 153 ) ) هم بدين نيت كه اين تن مركب است آن چه خو كردست آتش اصوب است ( ( 154 ) ) هين مگردان خو كه پيش آيد خلل در دماغ ودل بزايد صد علل ( ( 155 ) ) اين چنين تهديدها آن ديو دون آرد وبر خلق خواند صد فسون ( ( 156 ) ) خويش جالينوس سازد در دوا تا فريبد نفس بيمار تو را ( ( 157 ) ) كاين تو را سود است از درد وغمى گفت آدم را همين در گندمى ( ( 158 ) ) پيش آرد هى هى وهيهات را وز لويشه پيچد او لبهات را ( ( 159 ) ) هم چو لبهاى فرس در وقت نعل تا نمايد سنگ كمتر را چو لعل ( ( 160 ) ) گوشهايت گيرد او چون گوش اسب مىكشاند سوى حرص وسوى كسب ( ( 161 ) ) برزند بر پات نعلى ز اشتباه تا بمانى تو ز درد آن ز راه < / شعر >

142