< شعر > فلا ظلم تغشى و لا ظلم يختشى و نعمة نوري أطفأت نار نقمتي [1] < / شعر > پس اكنون نه ظلمت حجاب و غيبتى از اين تجلَّى به من فرو مىآيد ، به حكم « ما تجلَّى الله لشيء فاحتجب عنه بعد ذلك » و نه از ظلم و تعدى بر من ترسى به كسى تواند رسيد به سبب « وَالله يَعْصِمُكَ » ، چون كه نعمت نور وجود و شهود جمعى من بر مقتضاى « سبقت رحمتي غضبي » آتش قهر را بر من كه توانستى بود كه به واسطهء قيد جزئيّتى موجب حرقت فرقت من گشتى ، يا سبب بعد و مشقت من آمدى ، به كلى فرو مىرانيد و مرا به نعيم تجلَّى دايم مقيم ، اختصاص بخشيد ، و از قيود احكام أدوار و اقسام ليل و نهار باز رهانيد .
< شعر > و لا وقت الا حيث لا وقت حاسب وجود وجودي من حساب الأهلَّة < / شعر > تقدير البيت : و لا وقت من حساب الأهلَّة ضابط ظهور وجودى ، اى أحواله في الحس ، الا حيث لا وقت بحسب مفهوم اهل الزمان و هو غلبة حكم الحال و دوامه على حكم الماضي و المستقبل و كثرتهما .
و هيچ وقتى و زمانى نيست اكنون از حساب و شمار نو شدن ماهها ، كه حساب كننده و در ضبط و حصر آرندهء اين ظهور ، وجود من باشد در مراتب ، مگر آن جا كه آن چه مفهوم است از وقت و زمان در او نمىگنجد .
يعنى : اين وجود ظاهر را در مراتب به حسب نشآت احكام و احوال است و ضبط آنها به سبب حكم نشآت ، به زمان تعلَّقى دارد ، ليكن زمان را دو حكم است :
يكى كثرت و اختلاف ماضى و مستقبل ، و دوم وحدت و جمعيت حال كه برزخ و جامع است ميان ماضى و مستقبل ، و ما دام كه آدمى مقيّد مراتب و احكام اوست ، مغلوب حكم كثرت و اختلاف زمان است ، و مفهوم او از زمان و وقت در اين كثرت و اختلاف ماضى و مستقبل منحصر و به نظر و فهم او به حكم وحدت

[1] الظَّلم : جمع ظلمة . تغشى : تغطى و تشتمل . النقمة : الغضب و الانتقام .

529