در تلوين چه رسد .
< شعر > تساوي النّشاوي و الصّحاة لنعتهم برسم حضور او بوسم حظيرة [1] < / شعر > اكنون برابرند به نزد من مستان مقام تلوين با هشياران مقام تمكين فحسب ، از جهت نعت تقيّد هر يك به اثر حضور يا تجلى مخصوص به ايشان ، محصورى در دايرهء مقامى معيّن ، چون مقام تمكين فحسب كه از آن جا تجاوز نتواند كرد .
وجهى ديگر : برابرند مستان احوال با كشف و شهودى كه ايشان را است با هشياران مقامات سلوك قبل الكشف ، چون مقام توبه و زهد و توكل و امثال آن از جهت تقيّد مستان به اثر حضور يا تجلى معيّن ، و تقيّد هشياران به نشان حظيره ، أعنى مقامى كه به آن مقيّدند ، و تجاوزشان از آن مقام و حكم او ميسّر نمىشود ، چنان كه منقول است كه خضر مر خواص را به صحبت طلب كرد ، او ابا كرد و گفت : ترسم كه وثوق به صحبت تو صحّت توكل مرا زيان دارد .
پس مىگويد : كه اصحاب احوال مع شهودهم ، با ارباب مقامات مع احتجابهم ، در تقيّد به اثر حضور و نشان مقام برابرند ، و هر دو از اين حضرت جمعيّت من محجوبند و در آن كه هر دو از جادهء من منحرفند ، هم برابرند .
الحظيرة : مشتقّة من الحظر ، فاستعار به هاهنا عمّن تقيّد بمقام و حظر عن غيره .
< شعر > و ليسوا بقومي من عليهم تعاقبت صفات التباس او سمات بقيّة [2] < / شعر >

[1] النشاوى جمع نشوان : و هو السّكران . الصحاة : جمع صاح . الوسم : العلامة . الحظيرة : أصلها مأوى الغنم ، ثم يستعمل لكل مأوى يجتمع فيه .
[2] تعاقبت الراكبان على الرّكوبة : ركب كل منهما مرّة و يستعمل لغير ذلك . و السمات جمع سمة : العلامة . و ليسوا بقومي : نه از قوم منند و مذهب من دارند آنانى كه هر دم در تحت حكم صفتى و متلون به رنگىاند و به مقام تمكين و استقامت نمىرسند و غوطه ور در احكام حجابيّت صفاتند ، و چون بقيه اى از نشان ايشان در ديوان اكوان باقى مانده بالضرورة مقهور آن احكاماند ، و لحظه فلحظه در تحت فرمان صفتى محجوب مانده و مغلوب آن مىباشند : < شعر > در كفى جام شريعت در يكى سندان عشق هر هوسناكى چه داند جام و سندان باختن < / شعر >

517