إسم الكتاب : مشارق الدراري ( شرح تائية ابن فارض ) ( فارسي ) ( عدد الصفحات : 773)

عشق وى سبب بيمارى و نزارى تو است ، بر تو آشكارا كنم به بيانى كه نفى دعوى تو كند كه مىگويى كه محبوب و معشوق تو منم ، تا هم از خود و هم از من و هم از خلق ، شرمسار شوى و بيش دعوى محال بى معنى نكنى .
< شعر > حليف غرام أنت لكن بنفسه و أبقاك وصفا منك بعض أدلَّتي [1] < / شعر > تو يار و پيمان دار عشقى ، أعني عشق ملازم تو است ، و ليكن بر نفس خودت عاشقى نه بر ما ، و مطلوب و معشوق تو نفس و حظوظ تو است نه حضرت قدس ما ، و بعضى از دلايل من بر صدق اين قضيّه آن است كه ، تو وصفى از اوصاف خودت را باقى گذاشتى ، ابقاى آن وصف خودت از ما خواستى و آن لذت وصال و نظر و بقيّتى است كه در آن بيت از ما خواستى كه :
< شعر > « هبى قبل يفنى الحبّ منّي بقيّة أراك بها لي نظرة المتلفّت « < / شعر > و آن به سبب آن است كه هنوز در خامى بدايت عشقى ، و روى تو در نفس و حظوظ نفس تو است ، و نمىدانى كه تا يك سر مويى از نفس و حظوظ تو ، بل از تويى مو باقى باشد ، تو را هيچ مناسبتى با حضرت قدس ما نتواند بود ، چه ميان حدوث و قدم مباينت و امتياز ظاهر است ، و محبت نفى ما به الامتياز و المباينة است . پس محبت حضرت ما با تويى تو البته جمع نشود و چون تو ابقاى وصفى از اوصاف خود مىكنى ، به آن ابقاى وصف خودى خود ، به حقيقت نفى عشق ما مىكنى از خودت .
< شعر > فلم تهونى ما لم تكن في فانيا ، و لم تفن ما لم تجتلى فيك صورتى [2] < / شعر > پس عاشق حضرت ما نتوانى بود تا به كلَّى در راه ما از خودى و اوصاف خود ، فانى نشوى و تو را تحقيق اين فنا تماما ميسّر نشود تا آن گاه كه صورت من و عشق من در حقيقت تو پيدا نشود و غالب نيايد ، زيرا كه عشق حقيقى است كه

[1] حليف : معاهد . لكن بنفسه : أراد ان غرامه بنفسه . أدلتي : براهينى ، الواحد : دليل .
[2] تجتلى : تنظر . و في بعض النسخ : و لم تفن مالا تجتلى . . . .

261