و غايت خود مىدانند ، و از جهت آن تا به آثار اين اوصاف و محاسن تو كه بهشت و نعيم مقيم است ، يا به عين ايشان كه ديدارى مقيّد است ، در آجل وصوليشان حاصل آيد ، نفس خود را بر ترك حظوظ و لذّات عاجل الزام مىكنند ، و در فتنهء رياضت و مجاهدت و نامراديها مىاندازند ، پس بعضى از محاسن تو بيش نيست كه سبب فتنهء نفس ايشان شده است . و اما اهل رهبت از صفت بطش و عقاب و قهر و عذاب تو به صفت عفو و غفران و قبول و رضوان و شفقت و رحمت تو پناه مىآورند و موجب ميل ايشان به تو اين اوصاف است ، و غايت بغيت و قصاراى امنيّت ايشان از تو اين اوصاف مذكور است و علت فتنهء ايشان جز اين محاسن مذكور نيست .
اما مطمح نظر و همت من در سلوك طريق عشق تو و اقتحام احوال و اخطار كه فتنهء نفس من است ، عين حضرت ذات تست به جميع مقتضياتها ، از قهر و لطف و نواخت و عنف و نعمت و نقمت ، و تقريب و ابعاد و إضلال و ارشاد و غير آن ، بلكه به نسبت با نظر من :
بيت < شعر > هر چه از تو آيد خوش بود خواهى شفا خواهى الم < / شعر > پس چون منشأ و مبدأ و مرجع و انتهاى اين جملهء اوصاف حضرت جمعيّت ترا مىيابم ، لا جرم همه پيش من نيكو است و هر يكى موجب فتنهء نفس من است ، نه بعضى دون بعضى .
< شعر > و ما احترت حتى اخترت حبّيك مذهبا فوا حيرتي لو لم تكن فيك حيرتي [1] < / شعر >

[1] ما احترت : لم أكن متحيّرا . و في بعض النسخ : فوا حيرتى ، ان لم تكن فيك خيرتي . قوله : « عين حضرت ذات تست . . . » از اين مقام به مقام رضا تعبير كرده‌اند و في الاخبار المأثورة عن ساداتنا و أئمتنا ، لا سيّما عن الامام المحقق السابق ، جعفر الصادق - عليهم السلام - اشارات و لطايف و تصريحات في هذا الباب و غيره من المقامات و الأبواب ، من اليقظة الى آخر المقامات و قد سئل بعض الائمة الجابر ، كيف حالك يا عم ؟ جابر عرض نمود ، صبح كردم در حالى كه مرض نزد من بهتر است از صحت و فقر خوشتر است از غنى و . . . امام فرمود ما اهل البيت لسنا كذلك ، ما مىپسنديم آن چه را كه دوست پسندد ، مىخواهيم آن چه را كه او بخواهد ، فقر خواهد يا ثروت ، راحت خواهد ، يا غير آن - عاشقم بر لطف و بر قهرش به جد - .

248