و اين حكم حسن تو به عشق من و تحمّل اعباى او نبود ، الَّا آن كه تو در آن مظهر و صورت كه در مبدأ قدح شراب عشق من بود ، بر اين ناظر من ظاهر گشتى و خود را به وصف اطلاق و عدم تقيّد به هيچ مظهرى و احاطت به جميع مظاهر معنوى و روحانى و مثالى و حسّى كه اين وصف اطلاق و احاطت اكمل اوصاف است و وصف حسن جزئى از اوست ، بر نظر من جلوه كردى و مرا به عشق و بلاهاى او مبتلا گردانيدى ، و اين اوصاف كمال و غلوّ در جمال و اطلاق و احاطت بر حسن و معنى او كه مقيّد است به احاطت در زيبايى نيفزودند .
< شعر > فحلَّيت لي البلوى فخلَّيت بينها و بينى فكانت منك أجمل حلية [1] < / شعر > قوله : فحلَّيت : من تحلية المرأة و السيف ، و منه سيف محلَّى .
مىگويد : كه چون در اول ، خود را به كمال حسن و اوصاف كمال بر من عرضه كردى و مرا به جمال پر كمال خود فريفته و عاشق و شيفته گردانيدى ، و آتش شوق در من زدى و بارهاى محنت و بلا براى ازالت احكام بيگانگى بر دل و جان و تن و روان من نهادى ، پس از اين جهت مرا به حليهء بلا ، متحلَّى كردى و اين همه بلاها را بر من گماشتى و ميان بلاها و ميان من بگذاشتى ، و دست از ازالت ايشان بازداشتى و چون من هر يك از اين بلاها را در عشق ماحى حكمى از احكام بيگانگى و مثبت وصفى از اوصاف يگانگى يافتم ، لا جرم هر بلايى را بر خود ، زيباترين حليه و آرايشى ديدم و هر محنتى را از تو بهترين رحمتى و بخشايشى يافتم .
< شعر > و من يتحرّش بالجمال إلى الرّدى أرى نفسه من أنفس العيش ردّت [2] < / شعر > يتحرّش ، يتفعّل من حرشت الضبّ تحرشه حرشا : اصطدته ، فأنت حارش الضبّ

[1] حليت لي البلوى : جعلتها حلوة ، من الحلاوة . خليت بينها و بينى : مكَّنها منى . الحلية : ما يتزين به من المصوغات و غيرها . يقال لها بالفارسية : « زيور » .
[2] يتحرّش به : يتحكك به و يتعرّض له . في بعض النسخ : « رأى نفسه من أنفس العيش ردّت » بايد - راى - درست باشد ، چون هر كس عاشق شود ، خود را به انواع مصائب تن در دهد ، « كه عشق آسان نمود اول ولى افتاد مشكلها » ، و يا آن كه ، عشق از اول سركش و خونى بود - تا گريزد هر كه بيرونى بود » .

230