روى مرا از اين راه عشق تو بر نگردانيد ، بلكه همه را به تحمّل تلقى كردم و بر خود خوش گردانيدم .
< شعر > و لا حلم لي في حمل ما فيك نالني يؤدّي لحمدي أو لمدح مودّتي < / شعر > و اين گردن نهادن و بردبارى نمودن من در اين كشيدن آن چه به من رسيد ، از بلاها در عشق تو ، از جهت آن نبود كه مؤدّى شود به آن كه كسى مرا به صفت بردبارى ستايشى كند ، يا اين دوستى حقيقى مرا مدحى گويد ، بلكه مطمح نظر من در اين تحمّل أعباء سلوك راه عشق و فنا ، غير ذات تو كه معشوقى نبود و موجب آن جز حسن بر كمال تو نيست . در اين بيت ذكر تحقّق به مقام إخلاص است [1] از مقامات يقين .
< شعر > قضى حسنك الداعي إليك احتمال ما قصصت و اقصى بعد ما بعد قصّتى < / شعر > قضى : أي حكم . و أقصى : أصله أفعل من القصاء الذي هو البعد و الناحية ، يقال : قصى فلان عن جوارنا بالكسر قصّا : أي بعد ، و قد يستعار به عن الغاية و النهاية .
مىگويد : كه موجب اين تحمّلهاى عظيم كه مىكنم در مقاسات شدايد عشق ، آن بود كه حسن بر كمال و جمال عام الاشتمال تو كه هر ديده ورى و دلاورى را به عشق تو و سلوك راه فنا براى تو دعوت مىكند ، بر من به الزام حكم كرد كه آن چه حكايت كردم از بلا و عنا و موجبات فنا در عشق تو ، تحمل كنم و خود را بر كشيدن آن و نهايت و غايت دور آن چه نيز بعد از اين قصّهء من است و در كالبد گفتار نمىگنجد تحمل نمايم [2] . پس حامل من بر اين احتمال مشقتها ، حكم اين حسن كامل تو است نه طلب محمدت و نيك نامى .
< شعر > و ما هو إلَّا أن ظهرت لناظري بأكمل اوصاف على الحسن أربت < / شعر >

[1] شارح علامه اين مقام را مشروحا تقرير مىكنند و عن على - عليه السلام - : كمال الإخلاص نفى الصفات يعنى كافهء تعيّنات .
[2] حمل نمايم - م خ ت - .

229