إسم الكتاب : مشارق الدراري ( شرح تائية ابن فارض ) ( فارسي ) ( عدد الصفحات : 773)

< شعر > فلو كوشف العوّاد بي و تحقّقوا من اللوح ما منّي الصبابة أبقت [1] < / شعر > لما شاهدت منّي بصائرهم سوى تخلَّل روح بين أثواب ميّت [2] ) * التخلَّل : النفوذ .
مىگويد : كه از غايت تحقق ذات و صفات و لذات من به حقيقت فنا ، هيچ از من قابل ادراك به ظاهر أبصار نمانده است . پس اگر چنان كه بيمار پرسندگان من كه اصحاب كشف و شهودند - و مرا جز با ايشان با كسى ديگر مناسبتى و آشنايى كه سبب عيادت باشد نيست - قصد عيادت و زيارت من كنند ، و چون مرا از غايت ضعف و فنا قابل ادراك به أبصار نبينند ، پس از جهت پرستش و كشف حال من به طريق عيادت ، به سرّ و روح خود متوجه حضرت لوح المحفوظ شوند كه مجمع أرواح است و به من و حال من و آن چه عشق از من باقى گذاشته است ، آن جا مكاشف شوند . ديده‌هاى بصيرت ايشان در لوح المحفوظ مشاهده نكند جز نفوذ روحى مجرد ميان جامه‌هاى مرده ، از صورت و تن او هيچ اثر نمانده و آن روح به واسطهء اندك تعلق تدبيرى در ميان آن جامهء خالى نفوذ مىكند .
< شعر > و منذ عفا رسمي و همت و همت في وجودي فلم تظفر بكوني فكرتي [3] < / شعر > عفا المنزل : درس ، يتعدى و لا يتعدى ، و الواو في و همت الأول ، للعطف على عفا رسمي و في الثاني من اصل الكلمة ، فالأول : من همت على وجهي ، أهيم هيما و هيمانا : ذهبت من العشق و غيره . و الثاني من قولك : و همت في الحساب ، او هم و هما : إذا غلطت او سهوت .
مىگويد : كه از آن گاه كه اثر نفس و مزاج من از عشق ناپيدا شد و من از غايت عشق حيران و بى خود گشتم ، در هستى خودم به گمان افتادم و در غلط شدم كه از وجود هيچ چيز به من مضاف هست ، يا خود مرا هيچ وجودى اصلا

[1] اللوح من الجسد : كل عظم فيه مرض .
[2] البصائر ، الواحد بصيرة : نظر العقل . تخلَّل : تداخل . الميت : الباقي على آخر رمق .
[3] عفا : امحى . همّت : عشقت . و همت : توهمت ، غلطت . كونى : وجودى .

221