صص 95 - 128 ) . حديث نقل شده در اليقين ( همان حديثى نقل شده در اليقين ص 195 / 503 ، 197 / 506 ) در ص 113 همين چاپ آمده است .
46 . + كتاب الاربعين في اصول الدين / أبو عبد الله محمد بن عمر بن حسين فخر الدين الرازي ( م . ح . 606 ) سعد السعود 296 طرائف 335 - 337 [ ند 97 ] ، 515 - 520 / 158 - 161 در باره ء مؤلف نك‌ : بروكلمان 1 / 666 - 669 ذيل 1 / 920 - 924 . ابن طاووس كه از اين اثر با عنوان كتاب الاربعين ياد مى كند اين سخن رازى را آورده كه كتاب را به عنوان دستور العملى براى فرزندش نوشته است ( طرائف 515 / 158 = كتاب الاربعين ، حيدر آباد 1353 ص 3 ) . ابن طاووس در طرايف 1 ص 335 - 336 ، به مسأله بيست و سوم اشاره مى كند ( = اربعين صص 237 - 244 ) و در طرائف 1 ص 336 - 337 آغاز مسأله بيست و چهارم را گزارش كرده است ( اربعين ص 244 ) . هر دو مورد با حمله به رازى همراه است . موردى در طرائف صص 515 - 518 / 158 - 160 ( = اربعين صص 465 - 468 ) كه از بابى درباره‌ء برترين صحابه نقل شده ، امام على [ ع ] را به عنوان اعلم توصيف مى كند . ( جمله‌اى در سعد ص 296 از همين مورد گرفته شده است . ) نقل طرائف صص 518 - 520 / 160 - 161 ( = اربعين صص 474 - 476 ) در صدد اثبات افضليت امام على [ ع ] مى باشد . خواننده‌هاى طرايف ممكن است به اين باور برسند كه اين مطالب ، عقايد رازى را منعكس مى كند ، اما واقعيت بر خلاف آن است . در اربعين ، رازى صريحا اين عقيده را به عنوان آراى شيعه مىشناساند و پس از آن در رد آنها مىكوشد . روشن نيست كه ابن طاووس عمدا اين مطلب را ذكر نكرده يا خواسته تا آن را مخفى نگاه دارد تا " اين عالم بزرگ اشعرى " ( رازى در طرائف ص 349 / 100 ، 354 / 102 و 158 / 515 به اين الفاظ توصيف شده است ) را در باره فضيلت امام على [ ع ] با شيعه هم عقيده بشناساند . در واقع مؤلفان مختلف شيعى ، رازى را به دليل داشتن عقايدش در باره ء امام على [ ع ] مورد انتقاد قرار داده اند ; مث‌ : برهان الدين محمد بن

196