هنگامى كه به بحث از حكومت و دقايق مديريت و اجرا مىرسد ، مىدانيم كه او خود ساليانى در سطح عالى اداره كشور بوده‌است و مديريت و حكومت ها را فقط در كتابها نخوانده بلكه در عمل نيز آن را آزموده‌است .
هنگامى كه به بحث از نجوم و خلقت آسمان و زمين مىرسد ، از دانش جديد بهره مىجويد و انديشه هاى علم جديد را باز مىگويد .
به فصاحت و بلاغت كلمات حضرت امير ( عليه السلام ) و تبيين معانى سخنان او كه مىرسد ، اديب و لغت شناس كم نظيرى است كه با شكافتن لغات و معانى آنها و تميز نهادن دقايق واژگان ، دريچه‌اى را براى ورود به اعماق سخن امام به روى خواننده مىگشايد و خواننده را از نگاه سطحى به سخن امام باز مىدارد . مىدانيم كه هرچه دايره و تعداد واژگان آدمى فراختر باشد ، توانايى انديشيدن ، بيان كردن ، انتقال ظريف ترين مفاهيم ، اختراع و پويايى براى او افزونتر است .
از سوى ديگر يكى از نارسايى هاى عمومى زبان بشرى اين است كه ظرف زبان و واژگان او براى جاى گيرى و انتقال ادراكات آدمى تنگ است و ناچار از تنزل دادن معانى و ادراكات خويش در قالب كلمات مىشود ، و گاهى زبان رمز و نمادين را براى جبران اندكى از اين نارسايى به كار مىگيرد . از اين رو كلمات و سخنان انديشمندان بزرگ گرچه همان است كه همگان به خدمت مىگيرند ، امّا چون ظرف ادراكات بلند انسانهايى است كه مىشناسيم ، بايد حروف و واژگان به كار رفته توسط آنها را بهويژه اگر شخصيتى چون امام على ( عليه السلام ) باشد ، آگاهانه و دقيق پنداشت و در پى « يافتن » آن بود . يكى از برجستگى هاى اين كتاب در همين يافته هاست .
براى اجتناب از فروافتادن به دام « بافتن » نيز اين تذكار شايسته توجّه است كه برخى از زبان شناسان به تبع سلايق شخصى و تعميم هاى جزئى يا تمسّك به اقوال شاذّ ، يا به جعل مفاهيمى براى واژگان مىپردازند و يا ادراك شخصى خود را در جاى صاحب اصلى سخنى كه شرح مىدهند مىنشانند و در نتيجه به تفاسيرى دور از ذهن گوينده سخن دست يازيده‌اند ; زيرا پا را از دايره محكمات بيرون نهاده و گرفتار متشابهات شده‌اند . اين كتاب در اين خصوص نيز حدّ و حدود را در شرح نهج البلاغه حفظ كرده‌است .

53