خدا به ما چنين دستورى نمىدهد كه از باطل پيروى كنيم .
همين طور در مقام بيان احكام ، اگر چنانچه حكمى را عمداً دروغ بگويد ، پس بايد لازم الاطاعة نباشد و ديگر اعتماد به او نيست .
بعضى از متكلّمين اهل سنّت گفته اند : ممكن است پيامبر در مقام بيان احكام اشتباه كند ولى اين گناه نيست و معذور است ، چنانچه ما مىبينيم مجتهدين ممكن است اشتباه كنند مع ذلك ما از آنها پيروى مىكنيم . ولى به عقيده ما اماميه اشتباه گرچه سهواً هم باشد از آنها صادر نمىشود ، اگر حكم خدا را گفتند قطعاً حكم خداست و خلاف واقع نيست . سهو هم در آنها معنى ندارد ، براى اين كه وقتى خدا كسى را براى هدايت بشر بفرستد ، اگر بنا شود خطا كند آن وقت ديگر اطمينانى به او نيست كه دستوراتى را كه مىگويد حكم خدا باشد .
و اما مرحله چهارم كه مرحله كارهايشان باشد و اين كه آيا ممكن است معصيت خدا را انجام دهند ، در اينجا اقوال مختلفى در بين اهل كلام اعم از شيعه و سنّى هست :
بعضى از اهل سنّت گفته اند ممكن است كه كبائر هم از پيغمبران صادر شود ، پيغمبر مأمور است حكم خدا را به ما بگويد و ما وظيفه داريم حكم خدا را عمل كنيم ، حالا خودش عمل نمىكند مجازات مىشود . اين قولى است كه بعضى از اهل سنّت گفته اند ، ولى نوع اهل سنّت آن را رد كرده اند .
قول ديگر اين است كه گناه كبيره از آنها صادر نمىشود اما گناه صغيره مانعى ندارد از آنها صادر شود .
قول سوّم اين است كه گناه عمداً از آنها صادر نمىشود اما سهواً امكان دارد گناه صغيره داشته باشند .
چهارمين قول اين است كه ممكن است با تأويل گناه صغيره از آنها صادر شود ، به اين شكل كه گناهى را به خيال اين كه گناه نيست انجام دهند .

370