قول پنجم نظر شيعه اماميه است كه مىگويند از پيامبران و ائمه اطهار ( عليهم السلام ) نه گناه صغيره صادر مىشود و نه گناه كبيره ، نه عمداً و نه سهواً و نه از روى تأويل .
روايات و اخبار زيادى از ائمه اطهار ( عليهم السلام ) اين معنى را تثبيت مىكند . فخر رازى كه از علماى مهم اهل سنّت است راجع به عصمت پيامبران و ائمه ( عليهم السلام ) در تفسير خود ضمن نقل اقوال ، قول پنجم را به رافضه نسبت مىدهد و شيعه را « رافضه » مىنامد . ( 1 ) « رفض » يعنى ترك سنّت پيامبر ، در صورتى كه ما اين نسبت را قبول نداريم ; ما سنّت پيامبر ( صلى الله عليه وآله و سلم ) را قبول داريم ، منتها سنّت بايد از راه صحيح به ما رسيده باشد ، و چيزهايى را هم كه ائمه ( عليهم السلام ) فرموده اند سنّت پيامبر ( صلى الله عليه وآله و سلم ) مىدانيم ، خود آنها گفته اند كه ما هرچه مىگوييم از خودمان نيست بلكه از پيامبر ( صلى الله عليه وآله و سلم ) است . در حديث است كه امام صادق ( عليه السلام ) مىفرمايد : « حديثى حديث ابى ، و حديث ابى حديث جدّى ، و حديث جدّى حديث الحسين ، و حديث الحسين حديث الحسن ، و حديث الحسن حديث اميرالمؤمنين ، و حديث اميرالمؤمنين حديث رسول اللّه ( صلى الله عليه وآله و سلم ) ، و حديث رسول اللّه ( صلى الله عليه وآله و سلم ) قول اللّه عزّوجلّ » ( 2 ) آنچه من مىگويم از پدرم است ، پدرم هرچه مىگويد از پدرش ، و او هم هرچه مىگويد از حسين ( عليه السلام ) است ، و حسين ( عليه السلام ) هم از حسن ( عليه السلام ) ، و حسن ( عليه السلام ) هم از اميرالمؤمنين ( عليه السلام ) ، و اميرالمؤمنين ( عليه السلام ) هم از رسول خدا ( صلى الله عليه وآله و سلم ) ، و رسول خدا ( صلى الله عليه وآله و سلم ) هم هرچه مىگويد گفته خداوند بلند مرتبه است .
پس ما هم كتاب خدا را حجّت مىدانيم و هم سنّت پيامبراكرم ( صلى الله عليه وآله و سلم ) را ، و رافض سنّت نيستيم ; ما تارك سنّت نيستيم . و معتقد هستيم كه پيامبران و ائمه ( عليهم السلام ) از گناه صغيره و كبيره محفوظ هستند و هيچ گناهى نه عمداً و نه سهواً و يا از روى تأويل و توجيه از آنان سر نمىزند . سيّد مرتضى ( رحمه الله ) كه در قرن چهارم مىزيسته ، كتابى به نام

1 - تفسير كبير ، ج 4 ، ص 42 ; و بحارالانوار ، ج 11 ، ص 89 2 - وسائل الشيعة ، ج 18 ، ص 58

371