كه فرموده است : ( له معقّبات ) براى هر كس تعقيب كننده هايى هستند كه او را از هر طرف حفظ مىكنند . اگر اين ملائكه نبودند كه انسان را حفظ كنند بسا خيلى زودتر انسان تلف مىشد ، ولى تا آن مدّتى كه قرار است فرد بماند همين ملائكه او را حفظ مىكنند ، اين كه به انسان القاء مىشود مثلاً اگر از اين طرف برود خطر پيدا مىشود و كارى مىكند كه جلوى خطر را بگيرد ، شايد اين القائات به عهده همان ملائكه باشد ، و اين در صورتى است كه ملائكه را ما همان نيروهاى غيبى بگيريم .
4 - « وَمِنْهُمُ الثَّابِتَةُ فِى الْاَرَضِينَ السُّفْلَى أَقْدَامُهُمْ » ( و گروهى از اين ملائكه پاهاشان پايدار در زمين است . ) قسم چهارم از ملائكه به قدرى بزرگ و نيرومند هستند كه سرشان از آسمان هفتم و پايشان از زمين هفتم گذشته است . به اين معنا كه در تمام اين آسمانها نفوذ و قدرت دارند و از تمام اطراف عالم جوارح و اعضايشان گذشته ; يعنى در حقيقت تمام عالم را پر كرده اند . اين ملائكه حافظ عرش خدا هستند . و عرش كنايه از قدرت و تسلط خداست بر تمام عالم هستى ; چنين نيست كه خدا از نظر علم يا قدرت كمبود داشته باشد ، و لذا در خيلى از روايات آمده است كه مراد از عرش علم خداست . ( 1 ) ( الرّحمن على العرش استوى ) ( 2 ) يعنى خدا علم و قدرتى دارد كه عالم را اداره كند .
گفتيم كه علم و قدرت خداوند واسطه فيض دارد ، نيروهاى غيبى هستند كه حافظ هستند . آن نيروهاى غيبى هم بايد جورى باشند كه به همه اين عالم احاطه داشته باشند . يك قسم از ملائكه كارهاى خاصى داشتند ، اما اين قسم از ملائكه به همه عالم احاطه دارند ، هم به آسمان و هم به زمين ، و اين كه به آنها گفته مىشود

1 - توحيد صدوق ، ص 315 تا 322 2 - سوره طه ، آيه 5

283