احمد مىبايست نقل مىشد . البته در لاتين كلمه ديگرى هست « پاراكليتوس » شبيه « پريكليتوس » كه مسيحيان به معناى تسليت دهنده ترجمه كرده اند و منظورشان احتمالا اين بوده كه بشارت حضرت عيسى ( عليه السلام ) را از بين ببرند ، ولى از اين كه ائمه ( عليهم السلام ) در مقام محاجّه كلمه « فارقليطا » را به كار مىبرده اند ، معلوم مىشود در آن زمان روشن بوده كه « فارقليطا » معرّب « پريكليتوس » و ترجمه « احمد » است . بنابراين اشتباهى كه شده اين بوده كه همان كلمه « احمد » كه حضرت عيسى ( عليه السلام ) به زبان آورده نقل نشده است ، بلكه در ترجمه به زبان يونانى به « پريكليتوس » ترجمه شده ، و بعداً با « پاراكليتوس » كه به معناى تسليت دهنده است خلط شده است .
ولى بايد گفت : بر فرض اين كه عبارات انجيل « پاراكليتوس » و به معناى تسليت دهنده باشد ، طبق آنچه در بابهاى 14 و 15 و 16 انجيل يوحنا آمده است ، اين تسليت دهنده با جهان كار دارد و جهان را به داورى مىخواند و از آينده خبر خواهد داد ، پس بايد پيامبرى باشد كه با جهان صحبت مىكند ، قهراً نمىتواند آن روحى باشد كه به نظر مسيحيان در روز پنجاهم صعود عيسى ( عليه السلام ) يك لحظه براى حواريين نازل شد .
بررسى تورات در اين مورد وقتى مىگوييم تورات ، يك معناى عام دارد و يك معناى خاص ، معناى خاص آن همان پنج سِفْرى است كه مىگويند بر حضرت موسى نازل شده كه شامل سِفر پيدايش ، سِفر خروج ، سِفر لاويان ، سِفر اعداد و سِفر تثنيه مىباشد ; و معناى اعم آن عبارت است از مجموع اسفار خمسه موسى و همه كتابهايى كه به پيامبران بعد از حضرت موسى ( عليه السلام ) تا زمان حضرت عيسى ( عليه السلام ) نسبت داده مىشود ، و در حقيقت مجموع « عهد عتيق » را تورات مىگويند . در اين كتابها هم با همه تغييراتى كه در آنها

496