آن وقت براى اين كه ما هم در اين عالم وظيفه خود را بدانيم كه زندگى اجتماعيمان تأمين بشود ، و هم روش ما جورى باشد كه در معاد و بازگشت سعادتمند باشيم ، به عبارت ديگر براى اين كه هم سعادت دنيوى و هم سعادت اخروى داشته باشيم ، احتياج به پيامبر داريم .
پس اين احتياج فقط مربوط به زندگى مادّى نيست كه پيامبران قوانين عدل براى ما بياورند ، بلكه لازم است تمام حيات ما از آغاز خلقتمان تا آخر را كه باقى هستيم و فانى نمىشويم مدّ نظر بياورند و آن را در مسير صحيحى بيندازند كه به عذاب نار دچار نشويم ، بلكه به علييّن و مقام اعلى برسيم ، و لذا دستوراتى كه انبيا آورده اند منحصر به قوانينى كه عدل اجتماعى و حقوق مادّى را تأمين كند نيست ، بلكه علاوه بر دستوراتى كه مربوط به زندگى دنيايى و حقوق مادّى انسانها مىباشد ، يك قسم دستوراتى دارند كه براى تربيت و هدايت بشر است كه ارتقاء پيدا كند .
هدف اصلى از خلقت انسان آزمايش و تكامل اوست خداى تبارك و تعالى در قرآن مىفرمايد : ( ما خلقت الجنّ و الانس الاّ ليعبدون ) ( 1 ) من جن و انس را خلق نكردم مگر براى اين كه مرا بپرستند ; يعنى مرا بشناسند و قهراً بپرستند .
پرستش خدا ارتباط با خداست و ارتباط با خدا سبب تكامل انسان است و تكامل انسان سبب سعادت ابدى براى اوست .
پس فرستادن انبيا براى اين است كه دستورات و قوانينى از طرف خداوند براى انسانها بياورند كه هم انسانها وظيفه شان را بفهمند و در زندگى مادّى گرفتار تضييع حقوق و ظلم و تعدّى نشوند و هم اين كه هدفى كه از خلقتشان در نظر بوده است به آنها يادآورى كنند و راه رسيدن به آن را به آنان نشان دهند . قرآن مىفرمايد :

1 - سوره ذاريات ، آيه 56

455