حالت دوم - « از خود بيگانگى شعورى » ، بدون كمترين ترديد اين حالت در كسانى بروز ميكند كه داراى نوعى از آشنايى با « خود » ولو بطور اجمال بوده باشند ، زيرا بدون درك و آشنايى با يك حقيقت ، نمىتوان بيگانگى از آن را درك و فهم كرد . نكته اى كه در اين جا وجود دارد ، اينست كه بايستى اين درك و آشنايى ناقص و يا مبهم بوده باشد ، زيرا اگر درك و آشنايى در بارهء « خود » كامل و روشن باشد ، انسان را در جاذبيت خود قرار داده و « از خود بيگانگى » مرتفع مىسازد .
همچنين مادامى كه بيگانگى از « خود » و حقارت و پستى آن براى كسى قابل درك نبوده باشد او از آشنايى با « خود » بهره مند نمىگردد . سازندگى « خود آشنايى » از هنگامى شروع مىشود كه طعم تلخ بيگانگى از « خود » را چشيده باشد . و بتواند « خود » هاى فرسوده و فعّاليتهاى تكرارى آن را در پشت سر گذاشته و آنها را بعنوان يك بيگانه از خويشتن طرد كند و براند . اين موفقيت موقعى امكان پذير است كه عظمت استعدادهاى مغزى و روانى را درك و طعم تجدد و استمرارى را كه در ذات آنها است بفهمد ، چنين شخصى هرگز نخواهد گذاشت آن عظمتها و استعدادها با گذشت زمان به قلمرو بيگانگى سرازير شوند . بعبارت معمولىتر ، ديگر خود را ارزان نخواهد فروخت او وقتى كه « خود » را در مىيابد ، مىتواند اين گفتگو را با خود داشته باشد كه - < شعر > از خود اى جزئى ز كلها مختلط فهم ميكن حالت هر منبسط < / شعر > بنا بر اين ، اى « خود » ، < شعر > اى غلامت عقل و تدبيرات و هوش چون چنينى خويش را ارزان فروش < / شعر > آن خودى را كه عاليترين محصول حيات است ، آن خودى را كه سرمايهء ابديت است ، جز با سعادت ابدى نمىتوان معامله كرد كلمهء معامله در اين مورد نبايد ما را به اشتباه بياندازد بطورى كه گمان كنيم واقعا « خود » را مىفروشيم و سعادت ابدى را در مقابل از دست دادن آن « خود »

134